Sinds mijn jong-volwassenheid ben ik gewend om in een hoog tempo te leven. Meestal fulltime en graag gewerkt. Vaak naast mijn werk nog gestudeerd; gewoon omdat het leuk was of omdat ik een ander pad wilde ontdekken. Altijd veel hobby’s gehad: op stap met de band, stijldansen, straattoneel, grimeren. Veel weekendjes weg en indrukwekkende grote reizen gemaakt. Maar ook een druk sociaal leven én sporten. Vooral duursporten: lekker veel kilometers skaten, hardlopen, wandelen of fietsen.
Elke minuut van de dag zat volgepland. Allemaal leuke dingen hoor! Mij hoor je niet klagen. Alleen het huishouden kwam wat in het gedrang. De wekelijkse boodschappen, het dagelijks koken, de was en wat urgent poetswerk…dat ging allemaal nog wel. Maar de ramen verdienden nooit een schoonheidsprijs. Maar och, wie neemt je dat nou kwalijk? Druk, druk, druk!
In deze energieke, gezellige, maar toch wel iets te volle agenda slopen de laatste jaren ook nog de nodige mantelzorgtaken. Want ouders worden ouder en maken ongemerkt de kanteling van zorggevers naar zorgvragers. En maar al te graag wilde ik er voor hen zijn. Want zij waren er ook altijd onvoorwaardelijk voor mij geweest.
Het aantal mantelzorgtaken breidde zich ongemerkt uit naar meer familieleden. En door aanhoudende personele problemen en toenemende bureaucratie sloop het plezier stilletjes weg uit het werk. En toen…? Toen werd het drukke leventje een hindernis die nauwelijks meer genomen kon worden. Slecht slapen was het gevolg. Niet meer kunnen ontspannen evenzeer. Ik ging alleen maar harder en harder werken in de hoop dat alles onder controle bleef.
Tot opeens de klap kwam. Letterlijk. Alsof er iets knapte in mijn hoofd en lijf. Alles stond in één keer stil. Ik kon niets meer. Niet meer werken, nadenken, de dag doorkomen. Geen gesprek meer voeren, boodschappen doen… Laat staan mantelzorger zijn.
Deze forse blokkade heeft lang geduurd. Héél langzaam, met minuscule kleine stapjes heb ik de boel weer aan de gang gekregen. Door naar buiten te gaan, in beweging te blijven, gezond te eten en de ellende met humor en relativering af en toe te tarten.
Ruim negen maanden leef ik nu langzaam. ‘Slow living’ noem ik het liefkozend. Begonnen door overmacht; inmiddels een bewuste levensstijl. Want de oude snelheid wil ik niet meer: nooit meer! In dit ingetogen tempo zie, leer en ontdek ik zo veel meer. Ik vlieg niet meer aan alles voorbij. Ik kijk en ervaar.
Wie langzaam gaat, ontdekt veel: doe maar eens!
Vanzelfsprekender 