Elfenmeer

Vanmorgen heb ik mij in alle vroegte aangemeld bij de Nederlandse Vereniging van Sprookjesdenkers. Niet omdat ik ergens ‘tegen’ ben, maar juist omdat ik ergens ‘voor’ ben.

Ik ben altijd al een liefhebber van sprookjes geweest. Was ook een fervent bezoeker van het sprookjesbos in de Efteling. Maar de laatste jaren raakten de sprookjes met hun mooie moraal een beetje uit beeld. Tot vandaag dan; op mijn tweede wandeling door het prachtige natuurgebied van de Meinweg in Noord-Limburg heb ik de waarde van sprookjes weer helemaal teruggevonden en ben ik weer een trouwe volgeling geworden. De bossen en de vele vennen van de Meinweg zijn zó feeëriek dat de Limburgers er zelf in zijn gaan geloven. Onderweg stuit je op ruim 20 geluksbordjes. Die vertellen je over hoe elfjes je alle geluk ten deel laten vallen als je zelf de schoonheid van dit gebied eenmaal ontdekt. Maar ze laten je ook weten dat de paarse heide staat voor een heuse plek van mindfullness en bezinning. En dat de vele bankjes bij al die heidevelden bedoeld zijn om op te gaan zitten. Zodat je even kunt mijmeren over hoe gelukkig je bent als je je realiseert wat je allemaal hebt in de plaats van wat je allemaal mist. En wist je dat krekels de ware ‘bringers of joy’ zijn? Met zijn getjirp vertelt een krekel je ‘dat alles goed komt en dat jij daar op mag vertrouwen’. Ik verzin het niet zelf hè; ik citeer de bordjes.

Ik heb vandaag geen paarse heide gezien en geen krekels gehoord omdat het behoorlijk vroor. De hele dag bleef de rijp zichtbaar en was alles wondermooi wit. Maar ik ontdekte wel talloze grote en kleine elfenbankjes op elke boom die zich daar maar voor leende. En bij het licht bevroren Elfenmeer zag ik honderden fragiele figuurtjes. Normaal gesproken dansen de elfjes daar op de duizend-en-een waterlelies. Maar vandaag dansten ze – samen met de libelles – op het flinterdunne ijs. Ik stond aan de oever en heb lang naar dit wonderbaarlijke schouwspel gekeken.

Geluk heb ik vandaag zeker gevoeld. Niet alleen bij het dromen over de lichtvoetige elfjes, maar ook bij het zien van de fluoriserende mossen en futuristische paddenstoelen die ondanks de kou het bos nog altijd opsieren alsof ze er geen genoeg van kunnen krijgen. De schimmels en rottende varens laten het bos lekkerder geuren dan het beste parfum. Vandaag heb ik het geluk zeker gevoeld, want ik weet weer dat sprookjes bestaan. En net als in sprookjes zal het goede áltijd overwinnen.

Of zoals de krekel het ons vertelt: “Wanhoop niet; alles komt goed!”