Met een hoop kabaal trekken de mannen en vrouwen hun gammele karren over de hellende en dalende modderpaden die met grove keien zijn bezaaid. Het illustere gezelschap is al drie dagen onderweg. Vanuit Duitsland door de bossen van het Reichswald en de Meinweg op weg naar het achterland van Eindhoven en de Kempen. Daar zullen ze proberen om hun spullen rap te slijten aan ieder die maar wil. Om vervolgens weer zo snel mogelijk aan de lange terugweg te beginnen. Het is al dagen nat en koud. De kapotte kleren, die meer een samenraapsel zijn van bijeengesprokkelde lompen, bieden nauwelijks soelaas tegen de venijnige wind en heftige slagregens. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, moeten ze ook nog bedacht zijn op die vreselijke pest die zich over heel Europa verspreidt. Met vieze doeken voor het gezicht proberen ze zich te beschermen, maar eigenlijk weet ieder van deze arme sloebers dat er geen ontkomen aan is. Vroeg of laat zal de pest ook hen te pakken krijgen en zullen ze overal geweerd worden. Doodgaan van de honger of doodgaan door de pest. Wat is eigenlijk nog het verschil?
Heel zachtjes loop ik met de vriend door het prachtige bos van het Noord-Limburgse natuurgebied de Meinweg. Dan weer wandelen we in Duitsland; dan weer in Nederland. Overal is het mooi. We spotten vogels, zwijnen en heel veel paddenstoelen. We klauteren over stijgende en dalende weggetjes vol moet grote keien. De stevige wandelschoenen houden de voeten warm. In de rugzak genoeg proviand voor een lange wandeldag, want een pandemie houdt ons al maanden in de greep. Alle horeca is gesloten en naar het zich laat aanzien, blijft dat voorlopig ook nog zo. Hier in de prachtige natuur, diep weggedoken in onze warme jassen proberen we de zorgen over de pandemie even te ontvluchten.
Tijden zijn veranderd, maar eigenlijk herhaalt de geschiedenis zich. “Kun jij je voorstellen dat zo’n 200 honderd jaar geleden, ten tijde van de smokkelroutes en de pest hier mensen met volgestouwde, rammelende karren over dezelfde paden gingen als wij nu gaan?”, vraagt de vriend. En meteen krijg ik glashelder een beeld voor ogen van mannen en vrouwen in lompen gehuld, met doeken voor het gezicht, die zich moeizaam een weg banen over het modderige pad bezaaid met keien.
L ’Histoire se répète!
Vanzelfsprekender 