Opeens is ze daar. Die leuke collega uit een ver verleden. Ze kwam na al die jaren spontaan op het idee om gewoon weer eens te bellen met de vraag hoe het met me gaat. Ik vertel haar op hoofdlijnen over de vele gebeurtenissen in mijn leven sinds wij jaren terug als collega’s afscheid van elkaar hebben genomen. Over de banen sindsdien, over de verliezen, over de recente zorgen en de uiteindelijke burnout. En ze luistert en wordt stil. Heel erg stil. “Je hebt me niet gebeld om niets meer te vertellen of te vragen”, doe ik nog een voorzichtige poging om het gesprek weer een zwengel te geven. “Geef me even de ruimte om stil te zijn”, vraagt ze kleintjes. “Het is nogal heftig wat je allemaal vertelt.” En juist dat vind ik zo mooi aan haar. Ze is niets veranderd.
In de tijd dat we samen werkten, hebben we ongelooflijk veel plezier gehad. We namen elkaar in de maling, verzonnen de gekste verhalen en hebben vooral heel veel gelachen. Heel veel! En we presteerden het om naast al die gekkigheid gewoon bergen werk te verzetten. Maar bovenal waren we eerlijk tegen elkaar.
“ Wat helpt je om hier doorheen te komen?”, vraagt ze. En ik vertel over mijn tochten door de natuur. Op de fiets of te voet. Over de wekelijkse etentjes met mijn zus en over het schrijven van verhaaltjes. Over niet bij de pakken neerzitten, maar steeds weer die stip op de horizon blijven zien. ‘The silverline’, noemt een vriendin dat. De zon achter de wolken die altijd weer tevoorschijn komt al kan het even duren.
En nadat we de zware dingen voldoende met elkaar gedeeld hebben, komt er weer ruimte voor vrolijke herinneringen. Weet je nog van dit en dat? Van toen en toen? En binnen een mum van tijd zit ik te schaterlachen. Het plezier van toen… het komt net zo gemakkelijk terug nu zij mij helpt om al die grappigheid weer te herinneren.
“Ik bel je binnenkort nog eens”, zegt ze. “Een gedeelde herinnering is een veel leukere herinnering. En wat we toen konden, kunnen we nu nog steeds: onszelf niet al te serieus nemen en elkaar weer eens flink in de maling nemen. Gewoon omdat een lach het allemaal een stuk lichter maakt.”
Dag lieve collega. We spreken elkaar weer, maar wacht geen jaren.
Vanzelfsprekender 
😍
LikeLike