“Als ik het nodig heb, is het een essentieel product en moet de winkel die het levert, open zijn”, zegt de vriend bozig. En om zijn woorden kracht bij te zetten, slaat hij hard met zijn vuist in zijn hand. Ik ben behoorlijk onder de indruk van dit mannelijk vertoon. “Maar wát is het toch dat hij zo dringend nodig heeft? En welke winkel moet er dus écht open zijn”, vraag ik mij nieuwsgierig af.
Net als heel veel andere Nederlanders heeft de vriend duidelijk genoeg van alle beperkende maatregelen waar hij zich nu al zo’n 10 maanden keurig aan houdt. Maar het is niet de supermarkt waar het hier over gaat. Daar komt hij – zij het veel minder vaak dan voorheen – toch altijd nog zo’n twee tot drie keer per week. Maar wat dan wel?
Kleding misschien? Ik weet dat de vriend zijn broeken en overhemden beslist niet via een webshop zal kopen. Dit soort zaken moeten in een winkel gepast worden om goed te kunnen beoordelen of de kleren de man maken. Schoenen dan? Heeft hij niet nodig. Body lotion of after shave? Doet hij niet aan. Okay: bloemen voor het meisje? Vervelend dat ze moet wachten, maar dat kan best nog een paar maandjes volgens de vriend.
Niets van dit alles dus: de pijn ligt heel ergens anders. Het gaat om een van zijn sporten. De schaatsen moeten nodig geslepen worden, want hij glijdt niet lekker meer over het ijs. De trouwe vakman die elk jaar in wintertijd zijn schaatsen slijpt, heeft zijn winkeltje tot nader order moeten sluiten. Gewoon dicht; niks aan te doen! En natuurlijk niets of niemand die dit heikel probleem op kan lossen. Of toch? Want na wat berichtjes op schaatsminnende twittergroepjes meldt zich een schaatsenslijper die werkeloos thuis zit en behulpzaam wil zijn. En dus worden de schaatsen vlijmscherp geslepen en zwiert de vriend weer als vanouds op de ijsbaan. Als ‘pretlocatie’ is de baan weliswaar gesloten, maar als trainingscentrum onder strikte voorwaarden voor haar leden geopend. “Pure noodzaak”, aldus de vriend. En om zijn statement kracht bij te zetten slaat hij nog maar eens een keer hard met zijn vuist in zijn hand. Het is maar dat ik het weet!
Wist je dat het 4 januari jl. 24 jaar geleden was dat de Elfstedentocht gereden werd? Toen reed de vriend deze geweldige tocht helemaal uit en sindsdien traint hij élke winter om voorbereid te zijn op het grote moment. Zal de Tocht der Tochten nóg een keer verreden worden? Scherpe schaatsen: bittere noodzaak!
Vanzelfsprekender 