Mega-gehaktbal

• 

• 

• 

Niemand kan zo’n lekkere, grote gehaktbal maken als mijn moeder. Niet dat zij een keukenprinses was. Verre van. Alle dagen aten we gewoon aardappelen, groenten en vlees. En op vrijdag vis: vissticks wel te verstaan. Als we geluk hadden werd het een gebakken visje van de visboer. Dan was het feest. En op zondag soep. Zelfgemaakte soep – dat wel – met heel veel groenten en een beetje soepvlees. Dat legde je dan apart op je bord en at je later op met roggebrood, mosterd, uitjes en augurkjes. Rare gewoonte eigenlijk. Heb ik nooit bij stil gestaan, maar nu ik het zo opschrijf…

Mijn moeder was van de eenvoudige keuken. Op alle vlakken had mijn moeder heel veel fantasie en was niets haar te gek, maar wat koken betreft hield ze het graag simpel. Daar kwam vaak en vooral ook veel commentaar op, maar dat zal in elke gezin wel zo zijn. Kleine kinderen knoeien het liefste met hun eten, al heb je culinair het grootste wonder op tafel gezet. En pubers kraken bij voorkeur alles af; daar zijn wij met ons vieren vast geen uitzondering op geweest.

Maar er waren dagen dat mijn moeder mijn grote kookheldin was. Dat was op de dagen dat zij hachee met wortelstamp maakte. Ik heb het haar nooit zo lekker na kunnen doen. En op de dagen dat zij een mega-grote gehaktbal maakte waar wij met zes personen met gemak twee dagen van konden eten. Al heeft niet één van haar gehaktballen – hoe groot dan ook – in mijn jeugdjaren dag twee gehaald.

Als de mega-gehaktbal op eerste dag goed werd ingepakt nadat er zes grote plakken vanaf gesneden waren en de bal werd weggezet in de kelder, voelde elk kind de spanning in het lijf gestaag groeien. Om beurten slopen we die avond stilletjes naar de kelder om voorzichtig een stukje van de gehaktbal af te snoepen. Om vervolgens de bal weer snel toe te dekken, want stel je voor dat je betrapt werd. Och hemel… dan zwaaide er wat. Bij ons thuis hadden we het niet breed. Logisch dus dat dit heerlijke vlees voor de tweede dag bewaard moest blijven. Maar vreemd genoeg is niemand van ons ooit betrapt. Nu denk ik dat mijn moeder onze sluiptocht naar de kelder feilloos in de gaten had, maar er voor koos om de onweerstaanbaarheid van haar mega-gehaktbal als een groot compliment te beschouwen.

En hoe ik ook mijn best doe, het lukt mij nooit om zo’n mooie, grote gehaktbal met heerlijke korst te maken. Geen keukenprinses… maar hoe deed zij dit toch? Ze kan het me helaas niet meer vertellen.