“Wen er maar aan dat er nog veel meer van dit soort regenachtige dagen zullen komen”, dient de vriend mij van repliek als ik flink zit te mopperen. Het regent al uren onophoudelijk. En niet een klein beetje. Nee: flink. Ik wil maar wat graag naar buiten, maar het sombere, grijze regengordijn weerhoudt mij er van om mijn wandelschoenen aan te trekken. En tot mijn schrik vordert de dag gestaag en nadert de avond en daarmee ook die vermaledijde avondklok. Ik moet – hoe dan ook – vandaag nog even naar de Rijn om te zien hoe het water de uiterwaarden steeds verder in beslag neemt. Nu weet ik wel dat extreem hoge waterstanden zich in de toekomst alleen maar vaker zullen voordoen, maar voor dit moment is het wassende water beslist nog een unicum waarvoor ik op pad moet gaan.
‘Wen er maar aan’ is overigens een boodschap die heel wat vrouwen van mijn leeftijd de laatste tijd prominent de wereld in strooien. De actrice Maike Meyer bijvoorbeeld met haar hilarische, maar o zo confronterende boek ‘Wen er maar aan’ over het leven van vrouwen in de overgang. Maar ook de cabaretiers Brigitte Kaandorp en Lenette van Dongen vertellen in hun voorstellingen zonder gêne over de lubberende en alsmaar uitdijende kipfiletjes die elke dame van boven de 50 met weemoed moet aanvaarden. Net als over de tanga-slips die langzaam metamorfoseren naar heupslips en zelfs taillebroeken. Zwaartekrachten die het verval van borsten en billen inzetten. Uitgroei van kapsels waar niet meer tegenop valt te verven en tal van andere vrouwelijke ongemakken die met het toenemend aantal jaren na de 50 eerder vanzelfsprekend worden dan uitzondering zullen zijn. ‘Wen er maar aan’ wordt mij als vrouw van 60 steeds vaker verteld: verzetten of ontkennen heeft geen zin.
Als het eindelijk, eindelijk na een lange regendag rond 16.00 uur redelijk droog is, ga ik op pad. Ik heb er flink de pas in en manoeuvreer behendig langs de diepe plassen op de modderige paden. De uiterwaarden zijn aardig volgelopen en het water zal de komende dagen nog ruim een meter stijgen. “Wen er maar aan”, zegt een voorbijganger als ik lange tijd naar het water sta te turen. “Dit is het toekomstbeeld voor ons lage landje. Smeltende gletsjers waardoor de rivieren steeds meer ruimte nodig hebben.” “Vroeger schaatsten we hier op de volgelopen uiterwaarden”, doet de vriend nog een voorzichtige poging om beelden van lange vorstperiodes in herinnering te roepen. “Met dat schaatsen is het voor altijd gedaan”, helpt de voorbijganger hem rap uit zijn droom. “Wen er maar vast aan.”
Ik moet eerlijk zeggen dat al dat ‘wennen’ waar iedereen toe uitdaagt mij best wat moeite kost. Ik wil die overdadige regen niet. En al helemaal niet al die vrouwelijke ongemakken. Maar bovenal heb ik moeite met de opwarmende aarde en alle gevolgen van dien. Kan het niet een beetje blijven zoals het was? De seizoenen zoals ze horen te zijn. Een lijf dat alles doet wat je maar wilt en een gletsjer die nog indruk maakt. Gewoon, omdat dat veel vertrouwder voelt dan al die veranderingen.
Maar gelukkig is er één ding dat wel went als een tierelier: de heilzame werking van een dagelijkse wandeling. Heerlijk! Ik kan het iedereen aanraden. Went echt. Supersnel.
Vanzelfsprekender 