De aanhouder wint

• 

• 

• 

Hoeveel ouders zullen op dit moment in zak en as zitten, omdat ze ontdekkingen hebben gedaan over hun kind die ze helemaal niet hadden willen doen? Bijvoorbeeld omdat hun kind niet mee kan komen in het onderwijs en steeds verder achterop raakt. En dat zij als ouders niet weten hoe zij bij moeten springen, omdat ze geen tijd, geen energie, niet voldoende taalbeheersing of onvoldoende lesvaardigheid hebben. Of simpelweg omdat hun intelligentie tekort schiet. Of nog erger: ouders die diep in de put zitten, omdat ze ontdekt hebben dat hun kind meegedaan heeft aan het vernielen en rellen in een van de vele steden?

Als ouder wil je trots zijn op je kind. Genieten van het feit dat je kroost het goed maakt en het goed doet. Op school, op de sportclub en bij leuke vriendjes. Je wilt dat je kind vol overgave ergens voor gaat en zonder terughoudendheid gelooft in alle dromen die nog uit moeten komen.

Ik moest hier aan denken toen ik aan het grasduinen was door de papieren en foto’s van mijn vader die vorig jaar op 97-jarige leeftijd overleed. Ik kwam krantenknipsels tegen van hoe hij de landelijke pers haalde, omdat hij, als oudste Nederlander ooit, geslaagd was voor zijn brommerrijbewijs. Een hele prestatie als je weet dat mijn vader nooit een rijbewijs heeft gehad, maar op zijn 86ste koste wat kost op zijn Thomos wilde blijven rijden. Nou was mijn vader iemand die de kranten dagelijks helemaal uitploos. Maar desondanks was één belangrijk nieuwsbericht hem volledig ontgaan: de aankondiging dat je vóór een bepaalde datum het rijvaardigheidsbewijs voor de snorfiets op kon halen. Gewoon…zonder kosten en zonder verdere inspanning. Maar de artikelen hierover had hij niet gezien en de bewuste datum was inmiddels verstreken. “En zijn leeftijd was geen reden om coulant te zijn,” volgens een medewerker van het CBR. “Eerder het tegendeel”, zei de CBR-dame er venijnig achteraan.

Dus installeerde ik een laptop in een kamertje boven in het ouderlijk huis en zat ik wekenlang, avond aan avond, met mijn vader alle verkeersregels en proefexamens te oefenen. Overdag dook hij uren in de boeken om zich de theorie eigen te maken. Het geheugen was wat weerbarstig, maar van opgeven wilde hij niets weten. Een bevriend rijschoolhouder wilde ook nog wel behulpzaam zijn. En zo gebeurde het dat mijn vader na een uiterst intensieve studieperiode op examen mocht en in één keer slaagde. Twee fouten. De examinator was onder de indruk en wij nog veel meer.

Mijn vader die zelfs op zijn 86ste zijn dromen nog waar durfde te maken. Daar zouden de relschoppers van nu een voorbeeld aan kunnen nemen. Want frustratie, vermoeidheid, een onmogelijke opgave…? Het waren voor hem allemaal geen redenen om op te geven. Vechten – in positieve zin – voor wat je wilt bereiken en altijd doorgaan! Natuurlijk had mijn vader goede hulptroepen. Mijn moeder met haar eindeloze geduld. Ik als dochter die hem maar wat graag hielp bij het studeren en de lieve rijschoolhouder. Zulke stevige hulptroepen gun ik elk kind vandaag de dag, omdat je dan gezekerd bent en de meeste kans hebt om je doel te bereiken.

“De aanhouder wint”, was een van de gevleugelde uitspraken van mijn dappere vader. En ook ik weet inmiddels dat de aanhouder écht altijd wint. Echt altijd!

Lees ook de andere verhalen uit de serie ‘het Coronatijdperk‘:
Coronastilte – Als de strandlantaarns branden – Blind vertrouwen – De aanhouder wint – Persco – Toen iedereen danste – Avondklok