Typles

Om de leegvallende tijd tijdens de coronacrisis nuttig in te vullen, is mijn zus begonnen met een heuse typecursus. Rustig legt ze haar handen op het toetsenbord op zoek naar de markeerstreepjes bij de F en de J voor de juiste vingerpositie. Geduldig legt ze mij uit hoe ze het ingewikkelde samenspel tussen de tien vingers en het toetsenbord de komende tijd onder de knie denkt te krijgen. “Zonder te kijken hè! Want het hele spelletje moet wel blind gespeeld kunnen worden”, laat ze me weten. Ze droomt er van dat ze straks haar verslagen in een razend tempo uit het toetsenbord gerammeld krijgt en dat ze een snelheid behaalt waar menig volleerd secretaresse van onder de indruk zal zijn.

Geweldig… dat je als 62-jarige voor zoiets functioneels kiest als een typecursus. Geen snelcursus Snapshot of Instagram of nog erger TikTok. Nee, gewoon een handige typecursus voor de tien vingers én blind.

Haar enthousiasme brengt mij 35 jaar terug in de tijd. Toen ik als eind-twintiger me aanmeldde voor een secretaresse-opleiding. Ik wilde eens wat anders dan mijn werk in de psychiatrie. Naast steno en lessen over de etiquette van het secretaressevak, waarin je onder andere leerde dat ‘pantykousjes not done’ zijn voor elke zichzelf respecterende secretaresse (voor wie eigenlijk wel?), was ook typevaardigheid een basisvak. Ik heb in razendsnel tempo leren typen. Haalde bijna 300 aanslagen per minuut op zo’n oud slagschip van een typemachine en werd aangenomen op een handelskantoor. Offertes van 12 pagina’s waren eerder regel dan uitzondering. En owee… als je maar één foutje had gemaakt. Kon je de hele pagina opnieuw typen. Wat was ik blij met de komst van de elektrische typemachine met correctietoets en nog blijer toen de computer zijn intrede deed. Ken je hem nog: de Commodore 64, dat logge bakbeest? In de loop der jaren is de computer in rap tempo alleen maar platter, kleiner en sneller geworden. Maar nog altijd moet ik, als ik achter een voor mij onbekende laptop ga zitten, mijn handen eerst rustig op het toetsenbord leggen en even zoeken naar de juiste vingerpositie. Pas na dit moment van oriëntatie kan ik losgaan in een ongekende snelheid en het scherm in no time vol laten lopen. Nog altijd met tien vingers én blind, want als je dat eenmaal geleerd hebt, leer je het nooit meer af.

Dus volg ik met interesse de vorderingen van mijn zus. Ik zie dat haar vingers aan snelheid winnen en dat de blik meer en meer op het scherm of het naastliggende blad gericht raakt. Toch een veel mooier en professioneler gezicht dan dat gedans met die 2 wijsvingers over het toetsenbord.

Bij nader inzien denk ik dat een cursus typen verplichte kost moet moet worden voor jong en oud! En dat de training afgerond moet zijn vóórdat we straks allemaal uit de lockdown mogen. Iedereen blind en snel: geweldig!