Als 15-jarige ging ik voor het eerst op dansles. Op alle fronten een spannende en leerzame tijd. Want niet alleen was het een hele toer om al die ingewikkelde danspassen van de Slow Fox, Tango, Engelse Wals en Quickstep onder de knie te krijgen. Nee… nog veel moeilijker was het om als introverte, onzekere puber het ontluikend spel te leren van goed samenwerken met een al even onwennige danspartner.
Bij het stijldansen leidt gek genoeg nog altijd de man. Dat doet hij weliswaar tactvol, bijvoorbeeld door een lichte druk van de handen die elkaar nauwelijks beroeren of door een zachte sturing via de hand op de rug van de dame, maar toch: hij leidt en zij volgt. In mijn pubertijd had ik daar al grote moeite mee. Niet dat ik toen al zo geëmancipeerd was, maar ik wilde gewoon niet gestuurd worden. Tot grote ergernis van de dansleraar, een klassieke oude knar van bijna 80, want iedere keer flikte ik het om de leiding volledig over te nemen. Mijn danspartner onwillig met mij meesleurend. Tot er geen jongeman meer was die met me wilde dansen. Té eigenwijs en té eigenzinnig; het zat er al vroeg in. Maar toen het mij na heel wat jaren dansles eindelijk lukte om mij te laten leiden door mijn danspartner, ontdekte ik pas écht wat dansen met een mens kan doen.
Dansen is net als zwerven door de natuur. Je vergeet alles, gaat dieper en intenser ademen en als je je volledig durft over te geven aan gevoel en ritme ga je als vanzelf zweven. Lange tijd is ‘dansen’ voor mij net zo broodnodig geweest als slapen en eten.
Hoe mooi was het dan ook toen een paar maanden geleden miljoenen mannen, vrouwen en kinderen wereldwijd opeens gingen dansen. Artsen, verpleegkundigen en ambulancebroeders. Brandweermannen, politieagenten, leraren, piloten en stewardessen… Overal dansten mensen op de ritmische klanken van het prachtige lied Jerusalema van Master KG. Ik ken die hele Master KG niet, maar zijn Jerusalema klonk als een belofte waar iedereen deelgenoot van wilde zijn. Al die mensen die letterlijk in beweging kwamen voor een boodschap van hoop. Zich losschuddend van de dagelijkse ellende en samen dansend: pasje op de plaats, pasje op de plaats. Tikken met de rechtervoet, tikken met de linkervoet. Voorwaarts, achterwaarts. Spring en draai. En weer van voor. Niemand leidt. Is niet nodig. Iedereen danst en iedereen weet hoe het moet.
Dansen, dansen, dansen. Alsof je nooit meer zult stoppen. Dans alsof je de ellende kunt ontstijgen en weg kunt vliegen op vleugels van vrijheid. “Alles van waarde is weerloos. Wordt van aanraakbaarheid rijk” is een prachtige strofe uit een gedicht van Lucebert. En net als die miljoenen mensen die de afgelopen maanden dansten, dans ook ik nu weer elke dag. Omdat dansen vrijmaakt en verbindt. Jerusalema: dans zoals je nog nooit gedanst hebt.
Dans lieve lezer! Dans!
Lees ook de andere verhalen uit de serie ‘het Coronatijdperk‘:
Coronastilte – Als de strandlantaarns branden – Blind vertrouwen – De aanhouder wint – Persco – Toen iedereen danste – Avondklok
Vanzelfsprekender 
Zou er voor mij nog een wereld open gaan als ik zou gaan dansen??
LikeLike