Tijdens een wandeling door het bos, heb ik een hangplek voor ouderen ontdekt. Elke dag komen tien senioren op hun scootmobiel naar de open plek in het bos om elkaar te treffen. Als in een ware heksenkring staan de scootmobiels opgesteld, zodat iedereen goed zicht heeft op de negen anderen.
Het was een gezellige drukte toen ik hun geheime ontmoetingsplek ontdekte. Er was koffie en thee en heel veel zelfgemaakt lekkers. “Of ik ook een stukje taart lustte”, was de vraag toen het één van hen opviel dat ik het tafereel bleef gadeslaan. “In ruil voor een verhaal, wil ik wel even aanschuiven”, antwoordde ik, me niet realiserend dat ik met deze opmerking de boel behoorlijk verdraaide. Maar het verhaal kreeg ik.
Ze waren de coronacrisis helemaal beu en besefte heus wel dat ze op deze manier een risico namen. Maar het risico op desastreuze gevolgen door eenzaamheid en stilte was vele malen groter. Dus hadden ze elkaar op straat aangesproken en hun plan gesmeed. Elke dag om 10.30 uur moesten de deelnemers zich melden op de afgesproken plek in het bos en elke dag verzon één van hen een activiteit. Zo hadden ze de eerste keer samen een moeilijke kruiswoordpuzzel opgelost waarin het woord ‘tra’ voorkwam. Dat werd dus meteen de naam van het geheim genootschap: Tra.
Ze hadden ook een keer de hele ochtend alleen maar flauwe moppen verteld. In de sfeer van: ‘het is groen en het loopt in de wei?’ ‘Een dophertje.’ Of: ‘Het is wit en komt uit twee hoeken?’ ‘Stereoyoghurt.’ Nog een dan: ‘Het is geel en het zingt?’ ‘Banana Mouskouri.’ Hier konden ze zich uren mee vermaken, ondertussen genietend van koffie en lekkers. Ze hadden ook samen het woord met de meeste ‘A’s’ bedacht: paaskaarskandelaarbewaarplaats. Zo… doe dat maar eens na.
De ongehoorzaamheid en het dagelijks weerzien gaf hen zo veel energie dat ze niet meer zonder dit ritueel konden. Het was een weldadige verslaving geworden waar ze reikhalzend naar uitkeken. “Zijn jullie dan niet bang,” vroeg ik, “voor corona of gewoon voor de boetes?” “Wie vindt ons nou hier in het bos?” zei de een. En: “hoe kunnen we elkaar nou hier – ieder op z’n eigen scootmobiel – besmetten?” zei de ander. “Jij gaat ons toch niet verraden?” was de reactie van een derde deelnemer. “Nee, ik zeg niets; anders dan dat ik dit verhaal nu met de hele wereld deel. Maar ik zal nooit zeggen in welk bos of op welke plek ik jullie tegenkwam. My lips are sealed!”
Hangplek voor ouderen… hoe verzin je het?
Lees ook de andere verhalen uit de serie ‘De dingen die voorbij gaan‘:
Een goed verhaal – Alles onder controle – Stroopwafels – Stapelboterhammen – Kledingadviezen
Vanzelfsprekender 