Verschrikt springt mijn zus overeind om er na een paar uur gezelligheid als een speer vandoor te gaan. Het is dinsdagavond 27 april 2021: een gedenkwaardige dag.
Niet omdat onze Koning vandaag 54 jaar is geworden. Ook niet omdat Eindhoven de Koninklijke familie op innovatieve wijze een digitale variant van onhandige dansjes, gesprekjes en spelletjes voorschotelt. En zeker niet omdat ik twéé oranje-tompoucen heb gegeten, terwijl ik er andere jaren zelfs niet één eet.
Nee… het is een gedenkwaardige dag, omdat ná vanavond eindelijk, eindelijk de avondklok weer wordt afgeschaft. De avondklok die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer van stal is gehaald, maar die op 23 januari 2021 toch werkelijkheid wordt. De klok die maakt dat je avond aan avond aan de buis gekluisterd raakt, omdat het door het vermaledijde tijdstip van 21.00 uur onmogelijk is om bij iemand uitgebreid te gaan eten; laat staan voor de koffie en een borrel op bezoek te gaan.
Nou was dát ook precies de bedoeling: het terugdringen van alle menselijke verplaatsingen om een verdere opmars van het virus te stoppen. Maar terwijl wij in onze huizen in saaiheid wegdommelen, rukt het virus steeds verder op. En de top is nog niet bereikt.
Het zou maar voor twee weken zijn, maar het werden er meer dan dertien! Ruim drie maanden géén avondwandeling bij gebrek aan een hond. Géén ontheffing bij gebrek aan een baan die dat rechtvaardigt. En géén avondvisite; omdat je al weer moet gaan, zodra je binnen bent.
Dinsdag 27 april was een zonovergoten dag. Hij begon fris, maar eindigde met bijna zomerse temperaturen. De avond was uitzonderlijk mooi met een supermaan die zich in haar volle glorie laat bekijken. En wat in die afgelopen 13 weken niet eerder is gebeurd, gebeurt vanavond wel. Op de laatste avond vergeten we de avondklok. Gewoon kats vergeten.
We hebben ’s middags een flinke wandeling gemaakt en daarna lang en gezellig getafeld. Onder het genot van een kop koffie, oranjebittertje en de tweede tompouce van deze dag zitten we te praten en te lachen. En dan is daar opeens die schrik. Mijn zus vliegt overeind, sleept de hond met zich mee en rent weg. Mij in totale verbijstering achterlatend; geen idee wat er gebeurt.
Klokslag 22.00 uur stuurt zij mij een appje. OMG… Voor de laatste keer. Gehaald!
Lees ook de andere verhalen uit de serie ‘het Coronatijdperk‘:
Coronastilte – Als de strandlantaarns branden – Blind vertrouwen – De aanhouder wint – Persco – Toen iedereen danste – Avondklok
Vanzelfsprekender 