Het tempo zit er lekker in als ik op het smalle bospad twee vrouwen zie lopen met een grote, witte hond. Even een belletje, want zo’n loslopende hond wil ik niet voor mijn wielen krijgen. De dames gaan meteen aan de kant en roepen de hond bij zich. Maar die luistert vandaag lekker NIET. Al blaffend en happend naar mijn fietsende benen zet hij de achtervolging in.
Nou moet je weten dat ik al van jongs af aan doods- en doodsbang ben voor honden; ongeacht soort of maat. Dus ook deze woeste, witte herder jaagt mij onmiddellijk de stuipen op het lijf.
“Dit doet ze anders nooit”, roepen de twee dames in koor. Maar in een reflex geef ik het witte monster een goed gemikte teakwondotrap waarna het beest zich jankend uit de voeten maakt om het vege lijf te redden.
“Doet ze anders nooit”, roept de vriend verschrikt en snel maken we dat we wegkomen. De twee dames verbouwereerd achterlatend.
Vanzelfsprekender 