Oma

• 

• 

• 

Al ruim twee jaar ben ik een soort oma: een bonusoma kun je wellicht beter zeggen. Want waar ik – door de afwezigheid van kinderen – nooit het genoegen van eigen kleinkinderen zal meemaken, is er toch een klein jochie dat mij vol overtuiging ‘oma’ noemt. En hij mag dat en ik geniet! Maar dat wil niet zeggen dat iedereen mij zomaar ‘oma’ mag noemen. Ben je nou helemaal gek?

Het voelde dan ook écht als een belediging toen ik laatst tijdens mijn trainingsrondje op de fiets door een jonge vader als ‘oma’ werd aangeduid. Het kwam zo:

Ik zat op mijn racefiets en had er lekker het tempo in. In mijn kekke fietspakje en voortjakkerend op mijn flitsende Merida voelde ik mij eerder een jonge meid dan een zestig-plusser. Mijn grijze krullen zaten goed verstopt onder mijn fluoriserend groene, aerodynamische helm. Deze beschrijving is belangrijk om jullie even een goed beeld te geven van de dynamiek waarin ik mijzelf waande.

In de verte zag ik mensen midden op het fietspad staan. Gebeurt wel vaker, maar over het algemeen zijn het dan uitgebreid-kletsende-vriendinnen of nadrukkelijk-om-zich-heen-kijkende-ANWB-stelletjes en soms zelfs hele families die abrupt stil gaan staan tijdens het jaarlijks uitje.

Maar deze keer ging het om een jonge vader en zijn zoontje van een jaar of drie. De vader stond met de fiets aan de hand aan de ene kant van het pad; het kind met een mokkend gezicht en de armpjes strak gekruist aan het andere kant van het pad. En in plaats van dat de vader naar het jochie toe ging, stond hij alleen maar luid te roepen. Ondertussen heftig gebarend dat het manneke op zijn fietsje over het drukke fietspad naar hém toe moest komen. Niet echt slim, als je het mij vraag. Dus gaf ik op tijd en hard een belletje.

Maar de vader keek niet op of om en ging onverminderd door met roepen en gebaren. En dus moest ik vol in de remmen om het kleine joch te ontwijken. “Maar goed dat die oma zo hard kan remmen”, riep de sukkel nog naar zijn zoon.

En een gigantische sukkel was het. Want waar zijn kind gered was, lag mijn ‘verheerlijkte zelfbeeld’ compleet aan diggelen. Nou ja… voor even dan.