De bomen in het grote, donkere bos zijn zwart van de zware regenbuien. Hun takken buigen diep door onder zoveel nattigheid. Geen mens is zo gek om nu op pad te gaan, behalve één. In het bos dat door deze weersomstandigheden bijna mystiek is te noemen, manoeuvreer ik mijn fiets behendig langs en door de diepe plassen. Langzaam verander ik in een modderbaal; mijn voor- en achterkant zijn nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden zo vies word ik van al het opspattend water.
Wat ik hier aan het doen ben in al deze zompigheid? Ik heb een fiets-tweedaagse gepland en hoop na de barre tocht van vandaag aan te komen bij een lieflijk vakantiehuisje gelegen in het prachtige natuurgebied de Loenermark. Op de valreep heb ik het Zen-huisje nog voor één nachtje kunnen reserveren; voor de rest zat het maanden volgeboekt.
Er was regen verspeld voor vandaag; daar waren alle weer-apps heel duidelijk over. Maar de buien zouden in de loop van de ochtend naar het Oosten wegtrekken en ons land verlaten. En dát hebben ze dus niet gedaan. Welke kant ik ook op kijk: overal zie ik dreigende, donkere luchten waar om de haverklap een fikse regenbui uitvalt.
Door en door nat nader ik aan het einde van de middag mijn bestemming. Nu nog iets te eten zien te scoren en dan zul je mij voor de rest van de avond niet meer horen of zien. “Kan ik het eigenlijk wel maken om zo vies een winkel binnen te gaan”, vraag ik me hardop af. “En waar vind ik eigenlijk in dit Godvergeten gat een supermarkt”, mompel ik er achteraan. Want ik zie alleen maar verlaten straatjes en niets dat op een dorpskern, laat staan een winkelcentrum, lijkt.
Ik besluit het maar gewoon even aan een voorbijganger te vragen. De oudere heer die ik aanspreek, kijkt mij bedenkelijk aan als ik hem vraag of ‘ik hier ergens een winkel kan vinden.’ Even denk ik dat de man mij niet wil helpen omdat hij het geen supermarkt aan kan doen om zo’n smeerpoes binnen te laten. Maar het blijkt iets anders. “Een winkel, een winkel,” zegt de man nadenkend. “Bedoelt u soms een bakker of een kruidenier?” Met een bakker zou ik al heel tevreden zijn, maar een kruidenier. Bestaan die nog? Zou ik 30 jaar jonger zijn geweest dan zou ik de grijsaard nu verbaasd hebben aangekeken. Want wie kent het prachtige oud-Hollandse woord ‘kruidenier’ nog? Maar ik ben iets ouder en kan me bij deze aanduiding nog maar al te goed een voorstelling maken. En dus wijst de man mij met veel armgebaren linea recta naar Neerlands grootste grutter.
Een half uurtje later zijn de boodschappen gedaan en sta ik onder een warme douche. Ik verheug mij op een rustige avond en hoop bovenal op een drogere tocht op de tweede dag van mijn kleine fietsvakantie.
Moraal van dit verhaal: vertrouw gerust op de aanwijzingen van een oude heer, maar wantrouw de weer-apps.
Vanzelfsprekender 