Vandaag heb ik een tochtje voor de boeg van ruim 70 km. Ik kies er niet voor om de kortste weg te pakken; ik ga voor de mooiste weg. En dat brengt mij door het bos, de meanders van Rijn, Waal en Maas en door boomgaarden en weilanden. Normaal gesproken pak ik de pontjes, want dat past perfect in zo’n mooie route, maar alle kleine pontjes liggen er nog altijd uit vanwege de Coronacrisis. Dus worden het twee bruggen en één pont.
Na zo’n 35 km krijg ik trek. Bij een stop vind ik wel mijn mueslireepjes in mijn achterzak, maar grijp ik mis op mijn fruithap. Verdorie, een heerlijk appeltje thuis op het aanrecht laten liggen.
Als ik mijn tocht vervolg, kom ik al gauw langs een flinke boomgaard waar een grote groep mensen druk doende is met het oogsten van de appels en peren. Vanaf de weg kan ik de grote, rode appels lonkend zien hangen. Wat zou ik graag zo’n lekker appeltje voor de dorst hebben.
“Kwartiertje plukken in ruil voor een paar appels”, roep ik tegen de mannen. “Kom maar op”, roepen ze vrolijk terug. En rap zet ik mijn fiets tegen een flinke boom en ga aan het plukken. Een kwartier later heb ik een flinke mand vol. Triomfantelijk zet ik hem voor de voeten van de teler. Hij kan de actie wel waarderen en zegt: “Neem zo veel appels als je wilt. Je hebt het verdiend.”
Maar je moet het eens proberen: om méér dan drie appels mee te nemen in je fietsshirt… Gaat niet. Dus eet ik er twee ter plekke op en bewaar er eentje als bewijs voor het thuisfront.
Want ja… een sterk verhaal is zo verzonnen, maar geloofd worden is een stuk moeilijker.
Vanzelfsprekender 