Paal 16

Vandaag brengt een grote tractor mij naar het uiterste puntje van Schiermonnikoog; vér voorbij paal 16. Wist je dat in de afgelopen eeuw het eiland door aanwas van zand hier ruim 4 km is aangegroeid? “Schiermonnikoog wandelt richting Duitsland“, zeggen de eilanders en daarom wandel ik vandaag 4 km extra.

Het uiterste puntje van Schier heet De Balg. Geen idee waar deze naam vandaan komt, maar dat doet er ook niet zo veel toe, want op De Balg is niets anders te zien dan zee en zand. Met héél in de verte wat kleine duintjes. Het strand is hier het breedste strand van heel Europa en dat ontdek ik deze dag als geen ander. Want om van het meest Oostelijke puntje terug te komen in de bewoonde wereld moet ik meer dan 20 km door het zand ploeteren.

Het is heiig op deze vroege ochtend; precies zoals de weerman gisterenavond had voorspeld en dat maakt dat ik met moeite een kilometer ver kan zien. Hoe ik dat zo precies weet? Nou op elk strand staan palen met een nummer en de afstand tussen twee palen is precies één kilometer. Met de verrekijker lukt het mij ternauwernood om iedere keer weer de volgende paal te ontdekken.

Zo wandelend door dit weidse, lege, nevelige landschap meen ik van alles te zien. Ligt daar nou een zeehond? O God, het zal toch geen drenkeling zijn die hier op dit verlate stuk is aangespoeld! Nee, het is een jas; gelukkig. Lopen daar nou mensen? Hoe kunnen hier nou mensen zijn? Samen met de vriend ben ik als enige op dit uiterste puntje achtergelaten, dus buiten ons kán hier niemand zijn. Maar ik zie toch écht iets groots bewegen daar aan de waterlijn. Het blijkt een aalscholver te zijn die met veel vertoon zijn vleugels zit te drogen in de wind om vervolgens met een scherpe duikvlucht weer een visje uit de golven op te kunnen duiken.

Het strand is bezaaid met ontelbare scheermesjes, een keur aan schelpjes en mooie zeeappels. En ook opvallend veel dode krabbetjes die in dit stadium beter niet meer gegeten kunnen worden. In het ondiepe water vind ik een rode poon. Als ik hem teruggooi in de zee spoelt hij net zo snel weer aan. Niet meer te redden.

Na vijf uren lopen wordt het weer wat drukker op het strand. Hier maken mensen een kuiertje, spelen kinderen in ondiepe geulen, trekken surfers hun zeil omhoog en maken jongeren de ene na de andere selfie. Tocht volbracht. Vanuit het niemandsland achter paal 16 komen we weer bij de gezelligheid van paal 1.

Zo’n urenlange ‘leegte-wandeling‘; ik kan het je aanraden!