Het is nog vroeg in de ochtend als ik naar het strand fiets voor een lesje Yoga aan Zee. De lucht is grauw, het is behoorlijk fris en de wind waait op kracht 6 tot 7. Op het strand ontmoet ik 6 vrouwen. Waarom ontbreken bij dit soort activiteiten toch altijd de mannen? Ligt het aan het weerbericht dat precies voor mijn yoga-uurtje een flinke regenbui heeft voorspeld?
De schoenen blijven achter onder de vlonders van een strandpaviljoen en blootsvoets ga ik richting het water. “Het wordt een windyoga“, begroet de yogajuf het groepje. “Vandaag gaan we spelen met de wind.“
Langs de waterlijn, in het zand dat als een razende voort stuift, doen we eerst de Zonnegroet als eerbetoon aan alle elementen: het water, de aarde, de wind en de zon die voorlopig nog ontbreekt. Dan volgen de ademhalingsoefeningen om op zoek te gaan naar het stiltepunt in jezelf. “Want ook al raast alles om je heen en stormt het letterlijk of figuurlijk: je kunt altijd terugkeren naar je innerlijk stiltepunt. Dit rustpunt is er altijd voor jou“, bezweert de yogajuf.
En terwijl ik daar rustig inademend en uitblazend sta, laat het volgende natuurelement ongenadig haar krachten gelden: een fikse regenbui. In een mum van tijd ben ik door en door nat. Maar ach, wat geeft het? Ik heb net mijn innerlijk rustpunt hervonden en laat mij door niets of niemand uit het veld slaan. Ik adem gewoon door en zet mijn lijf moeiteloos in de stand van de krijger die danst en vecht met de wind. Mijn voeten zakken zo ver weg dat ik steviger sta dan ooit tevoren. Wat zeg ik: bijna niet meer los kom uit het brakke zand.
En omdat het zeewater best lekker van temperatuur is, lopen we gewoon de zee in om daar een heuse zeester na te doen die moeiteloos transformeert naar een albatros. Mijn kleding is doorweekt en overal kleeft zand, maar dat weerhoudt mij niet om samen met de andere deelnemers te rennen langs de vloedlijn en te dansen in de wind. Hoe gek kun je zijn?
Dik een uur later fiets ik doorweekt en blootvoets terug naar mijn appartement. De vriend schrikt als hij voor mij opendoet: als een verzopen kat sta ik voor de deur. “Was het leuk“, vraagt hij voorzichtig. “Het was geweldig“, stel ik hem gerust. Yoga aan Zee: ik heb mij volledig overgegeven aan wind, regen, zand en zee.
Namaste!
‘ Yoga aan Zee‘ is het derde verhaal uit de serie ‘ Verhalen op Schier 2021‘
Vanzelfsprekender 