Het is het weekend van 2 en 3 oktober. De weerberichten voorspellen wat ik beslist niet wil horen voor een wandelweekend: wind en regen, heel veel regen. Zóveel dat de weerman heel Nederland adviseert “om op zondag vooral lekker lang uit te slapen en pas tegen het einde van de middag naar buiten te gaan.“
Maar ik luister niet naar de weerman. Als ik op zaterdagmorgen naar buiten kijk, is het droog en samen met mijn zus begin ik aan onze wandeltocht: 2 etappes van de Walk of Wisdom die zij eerder al helemaal in haar eentje heeft gelopen.
We laten ons afzetten in de uiterwaarden van de Ooijpolder om al slobberend over spekgladde kleipaden verder te gaan naar de Heerlijkheid Beek. Van daaruit wandelen we over de Elyzeese velden via de Duivelsberg naar het schilderachtige dorpje Beek-Ubbergen. Als we zo’n 21 km later bij onze overnachting in Groesbeek aankomen, begint het eindelijk te regenen: keihard. Maar dat maakt nu niets meer uit: binnen is binnen.
Geheel in tegenstelling tot het verzoek van de weerman sta ik die zondag extra vroeg op. Het regent nog altijd onophoudelijk, maar ik laat me niet kisten. Wij gaan gewoon op pad. Ingepakt in regencape en gewapend met een extra grote paraplu. De lucht zwaar en grijs; het zicht niet verder dan de capuchon. Klauterend over heuvels en dalen en schuifelend over modderpaden ploeteren we voort door het majestueuze, donkere Reichswald om na een paar uur verder te gaan door het intense groen van de Sint Jansberg. Na wederom 21 km eindigt onze tocht in Plasmolen. En vanaf dat moment is het droog en breekt zelfs het zonnetje door. We zijn moe en nat, maar ik had de prachtige gesprekken onderweg voor geen goud willen missen. En de schoonheid van de natuur op deze natte dag al evenmin.
De Walk of Wisdom lopen – of delen daarvan – is een pad volgen dat bezaaid is met verhalen en herinneringen. Het is een bedevaart om terug te komen bij jezelf, krachten te herwinnen, blijdschap te ervaren en verdriet te verzachten. Het pad staat vol gedenkplekjes en is geplaveid met emoties van de vele wandelaars die ons voorgingen.
Wat een prachtige route en wat geweldig dat de beste wijsheid nog altijd je eigen wijsheid is. Want áls ik naar de weerman had geluisterd dan was ik niet op pad gegaan. Maar nu ben ik een indrukwekkende ervaring rijker.
Een pelgrimage van 134 km. Begin- en eindpunt is de Stevenskerk in Nijmegen. De route loopt door twee landen, drie provincies en elf gemeenten.
Vanzelfsprekender 