De vriend

• 

• 

• 

Verbaasd kijk ik haar aan. Zojuist heeft een vriendin enigszins cynisch gevraagd of ‘de vriend‘ in mijn verhaaltjes geen naam heeft. “Natuurlijk heeft hij een naam“, pareer ik haar vraag. “Alleen is het mijn keuze om deze verhaaltjes te publiceren; de vriend blijft liever anoniem. Soms wordt hij opgevoerd, als dat nodig is voor een goed begrip van de situatie of omdat hij een opmerking maakt die voor het verhaal van belang is. Maar of hij nou Frank, Peter of Rob heet… Onbelangrijk! In mijn verhaaltjes heet hij gewoon  ‘de vriend‘. En dat blijft zo: tot ik een huwelijksaanzoek krijg.“

Niet het gehoopte huwelijksaanzoek maar de anonieme duiding van een personage doet mij denken aan een werksituatie van jaren terug. Ik runde samen met een compagnon een communicatiebureau. Een van onze klanten was een groot metaalbedrijf. We hadden al veel werk voor dit bedrijf mogen maken. De laatste tijd waren er problemen in het personeelsbestand. Hoog tijd om eens flink uit te pakken met een wervingscampagne. Samen met het team zette ik een presentatie in elkaar met mooie beelden, pakkende teksten en verrassende ideeën.

Van oudsher was dit metaalbedrijf een klant van mijn compagnon. Het zou dus logisch zijn als hij de presentatie zou doen. Maar ik was zó enthousiast met de voorbereidingen bezig geweest dat ik ook de presentatie graag voor mijn rekening wilde nemen.

De presentatie verliep perfect. De klant was enthousiast over de voorstellen. Zó enthousiast dat ik het aandurfde om in het sluitstuk van mijn voordracht nog wat kritische opmerkingen te maken. Want voor het slagen van de campagne was het nodig dat niet alleen de medewerkers in actie zouden komen, maar ook de directie zélf. Onmiddellijk betrok het gezicht van de CEO. Hij bedankte mij voor het vele werk en richtte zich vervolgens tot mijn compagnon met de opmerking: “Deze juffrouw kun je voortaan wel thuislaten.“ Verbaasd keek ik hem aan: ik had bij de kennismaking toch heel duidelijk mijn naam gezegd? “Mijn naam deed er niet toe,“ sneerde hij. Ik had mooi werk geleverd, maar van een ‘juffrouw met zo veel haar op de tanden‘ was hij niet gediend.

Ik heb de man een hand gegeven en heb hem bedankt – letterlijk en figuurlijk. Want als hij niet de moeite wilde nemen om mij bij mijn naam te noemen, dan wilde ik niet langer voor hem werken. Kijk… in deze situatie vond ik het gebruik van een naam cruciaal.

Terug naar ‘de vriend‘: om alsnog recht aan hem te doen, plaats ik dit verhaal in de categorie ‘sportief‘, omdat ik het wel zo fair vind om te zeggen dat ‘de vriend‘ mij heel vaak inspireert tot het schrijven van een verhaal en tevens mijn grootste criticaster is.

Overigens heb ik recent het gehoopte huwelijksaanzoek gekregen.