Hij is alweer voorbij: de kortste dag van het jaar. Vorig jaar zaten we rond de 21ste ook in een lockdown. En ook toen keken we tegen een karige kerst aan. Maar die eerste keer dachten we nog: “Dit kunnen we; hier komen we samen doorheen. Dit is één keer en dan nóóit meer.“ Hoe surrealistisch moet voor iedereen de boodschap uit de laatste persconferentie geklonken hebben? Mijn gemoed werd somber: “Wat moet ik nu weer verzinnen om er iets van te maken? Ik kan het niet meer!“
Ook vorig jaar was ik somber. Toen beschreef ik die 21ste december als een dag waarop ik nauwelijks mijn bed uit kon komen, omdat de dag zo akelig donker, guur, grauw en nat was; alsof de wereld in diepe rouw was. Gelukkig doet de natuur het dit jaar 180 graden anders. De zon komt weliswaar later op dan op alle voorgaande dagen, maar eenmaal boven de horizon blijft de gouden bal uitbundig schijnen. En dat levert prachtige plaatjes op; zeker ook omdat een aangename vrieskou alles heeft bekleed met een dun laagje rijp.
Dit jaar kost het opstaan mij geen enkele moeite. Ik spring mijn bed uit, trek mijn mooiste kleren aan en trap stevig op de pedalen voor een bezoek aan de notaris. Hier ga ik wat prettige levenszaken regelen zoals mijn aanstaande trouwerij. Van de notaris fietst ik door naar de beste bakker om mijn lief te trakteren op een lunch waar geen restaurant aan kan tippen. En het feestelijk gevoel blijft de hele dag; gewoon omdat ik mijzelf vertel dat de zon speciaal voor mij schijnt. “Wat nou beperkingen? Ik verzin wel een alternatief!“
“In 2022 tel ik alleen nog maar mijn zegeningen“, vertrouwt iemand mij haar goede voornemens toe. En ik vind dit zo’n mooie samenvatting van deze dag, dat ik spontaan besluit om met haar mee te doen. Van nu af aan tel ik alleen nog maar mijn zegeningen!
Ik wens iedereen heel veel licht, geluk en gezondheid toe. En vergeet vooral niet om met ons mee te tellen.
Lees ook het verhaal van vorig jaar over 21 december.
Vanzelfsprekender 