Vrienden

Negentien waren ze; hun haren lang en de brilletjes rond. Dromend van ‘love and peace‘. Beladen met zware rugzakken trokken ze liftend door Europa. De wijde wereld verkennend tussen de middelbare school en een nog eindeloze toekomst. Eeuwige studenten die zonder schroom voor élk universiteitsjaar minstens twee jaar nodig meenden te hebben.

Ze hielden van de muziek uit die memorabele jaren zeventig: Rolling Stones, Emerson Lake and Palmer, Joe Jackson, Traffic en natuurlijk het onmiskenbare geluid van Supersister. Op aftandse fietsen bezochten ze het ene na het andere concert waar ze – af en toe met een stevige joint – helemaal los gingen. Om pas diep in de nacht de vraag op te werpen: “Waar slapen we deze nacht?“ Twee bierdrinkende slungels; nog niet verloren in de liefde en met de vaste baan nog heel ver weg.

Nu, bijna 50 jaar later, treffen de mannen elkaar op het station van Utrecht om weer eens ouderwets op stap te gaan. En natuurlijk hebben ze kaartjes voor een concert: nog één keer het dak eraf als Robert Jan Stips van hún Supersister de toetsen ouderwets beroert.

“Biertje?“, vraagt de een. “Doe maar een nulletje“, zegt de ander. De indrukwekkende hoeveelheden drank van toen zijn reeds lang geleden geminimaliseerd; de alcohol geeft geen gevoel meer van genot.

“Hoe gaat het op je werk?“ vraagt de een. “De zwaarste tijd is achter de rug“, vertelt de ander. Na de universiteit was hij noodgedwongen in het bedrijf van zijn vader gaan werken; met zijn opleiding was toendertijd geen baan te vinden. Van ‘manusje van alles‘ had hij zich opgewerkt tot dé rechterhand van zijn vader. Toen zijn pa tien jaar later ziek werd, nam hij het bedrijf dan ook moeiteloos over. Natuurlijk had hij flink geïnvesteerd. Het ging hem voor de wind: precies 5 jaar. Want toen kwam er de klad in; zeker omdat hij de afslag naar digitaal had gemist. Lang verhaal kort: hij was failliet gegaan. “Ik heb lang thuis gezeten, maar nu ben ik buschauffeur. En jij? Hoe is het jou vergaan?“

“Goed,“ zegt de een, “al heb ik mijn portie wel gehad na twee huwelijken en dito scheidingen.“ Ook hij werd direct na zijn studie ‘vrienden met de WW‘. Dus liet hij zich uiteindelijk maar omscholen om vervolgens 30 jaar als ambtenaar in saaiheid rond te wentelen. Maar nu was hij met pensioen en lachte het leven hem weer toe. “Drukker dan ooit te voren“, laat hij weten om vol trots te vervolgen: “Er is een nieuwe liefde en jawel: ik ben weer getrouwd. Deze keer is het écht.“

“Hoe gaat het met jouw vrouw?“, vraagt de een. “Het wordt alleen maar erger“, zegt de ander triest. “Ze slaapt voortaan beneden.“ “En jij?“ “Ik slaap nog altijd boven. Er is weinig genegenheid meer.“ En hij zucht hoorbaar. “Toen we 17 waren sjouwden we met een zware rugzak, maar toen was het leven nog zinderend van alle verwachtingen. Nu sjouw ik elke dag een last die zwaarder is dan ooit tevoren. Zwaar van alle teleurstellingen, moeizame relaties en verloren vriendschappen.“

“Kom“, zegt de een. “We pakken er nog eentje. Of nee… we pakken er een paar! Maar dan wel échte. En we drinken net als vroeger. En straks – diep in de nacht – vraag ik aan jou waar we vannacht slapen. Het leven moet toch mooi zijn?“ “Okay!“ zegt de ander, “dan hangen we nú de slingers op.“ En meteen slaat hij het eerste biertje achterover om er nog talloze te laten volgen.

Die nacht brengt een taxi de vrienden naar een luxueus hotel waar ze de volgende morgen met een fikse kater pas laat in de ochtend wakker worden. “Het was weer ouderwets gezellig!“, zegt de een. “Moeten we vaker doen“, zegt de ander.