Wasstraat

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar tot voor kort was ik nog nóóit in een autowasstraat geweest. Was gewoon niet nodig, omdat ik het veel makkelijker vind – én beter voor het milieu – om mijn vieze auto te lijf te gaan met een emmertje sop en de tuinslang.

Maar nu was er een bijzondere gebeurtenis in aantocht en bovendien was het pokkenweer. Emmertje en tuinslang waren dus éven geen optie; maar de auto moest blinken; hoe dan ook! “Dan maar een keer naar de wasstraat“, zei ik tegen de vriend. Een beetje beschaamd vroeg ik er meteen achteraan of hij dan wel even met mij mee wilde gaan. Want: “hoe werkt dat nou helemaal, zo’n wasstraat?“

Omdat het mijn eerste keer wordt, kies ik voor de meest luxueuze, de meest uitgebreide en daardoor ook de duurste wasstraat van het hele dorp. “Vooruit doe eens gek; je trouwt maar een keer! Toch?“

Bij de ingang van de wasstraat vraagt een aardige jongen van amper 16 jaar of ik hier bekend ben. En als ik naar waarheid deze vraag met ‘nee’ moet beantwoorden, legt hij mij geduldig uit wat er allemaal gaat gebeuren. “Eerst spoelt mijn collega de auto grondig af met de hoge drukspuit. Dan rijdt u door naar de band en haalt u uw voet van het gaspedaal. Zeker niet remmen! Het stuur loslaten, motor laten lopen en verder hélemaal niets doen.“

En daar gaan we; het spookhuis in. Voor een trip die 5 minuten gaat duren. Er klinkt aangename muziek. Talloze sproeiers en reuzenborstels doen hun werk: dan weer regent het links, rechts, voor, achter, overal. Geruisloos glijdt de auto voort alsof het de Fata Morgana van de Efteling is. Ondertussen komt er een complete batterij aan discolichten voorbij.

“Dit is het leukste uitje dat ik in tijden heb gehad“, zegt de vriend diep onder de indruk van zo veel wasstraattechnologie. En ook ik ben vol lof: “Waarom heb ik al die jaren niet van het bestaan van zo’n vrolijke wasbeurt geweten? Deze ‘Tour de pluie‘ maakt het autowassen tot een waar festijn!“

Exact 5 minuten later houden alle sproeiers er abrupt mee op. Het grote licht gaat aan: eindpunt bereikt. Behendig rijd ik de auto van de band, maar net als ik rechtsaf moet gaan om de wasstraat te verlaten, gooi ik het stuur naar links en roep tegen het aardige jongetje: “Ik weet hoe het werkt. Ik pak hem gewoon nog een keer.“ Want ja… de Python in de Efteling pak je ook gerust 5 keer achter elkaar, omdat je er maar géén genoeg van kunt krijgen.

Ik denk dat het verstandig is om mij in deze wasstraat voorlopig niet meer te vertonen.