Het zou een superrustige, misschien zelfs wel saaie, wandeltweedaagse worden. Gewoon urenlang over de paden struinen, foeragerende watervogels kijken en misschien zelfs een bever aan het werk zien. Want naar het eiland Tiengemeten – gelegen in het Haringvliet – ga je beslist niet als je van actie en avontuur houdt. Dit piepkleine eilandje zoek je op als je even geen mens tegen wilt komen en volledig op wilt gaan in een immense stilte. Zou toch moeten lukken in het laagseizoen en met slechts negen eilandbewoners!
Toch pakt mijn bezoek aan het eiland volledig anders uit. Want juist voor de dagen dat ik samen met de vriend een minivakantie op Tiengemeten wil houden, voorspelt het KNMI wind, héél véél wind. En met de zware storm Eunice in aantocht, zal het verre van stil zijn en is geen vogel zo gek om zich te laten zien. Nou ja een paar wilde eenden en de onverschrokken brandganzen daargelaten; die blaas je nergens mee omver. Alle dieren die zich op het eiland voordoen hebben zich in de afgelopen uren flink volgevreten en zitten inmiddels diep weggedoken in een veilige schuilplaats.
De mevrouw van de enige herberg op het eiland belt ons op; net als we bij de vertrekplaats van het pontje aankomen. Zij heeft zojuist een ‘voorwaarschuwing’ gekregen dat ‘geen veerman vanaf het middaguur het nog aandurft om uit te varen’. Dus het kan zijn dat we vast komen te zitten op het toch al uitgestorven eiland Tiengemeten. “Het is maar dat jullie het weten.“
Maar gek genoeg doet juist dit bericht ons besluiten om met het laatste pontje van die dag ‘het Vuile gat’ over te steken. Want ja… rust is voor het eiland Tiengemeten meer dan gesneden koek, maar nú zou het wel eens spannend kunnen worden. En dát wil je toch niet missen? Ik word bevangen door een prettig gevoel van opwinding.
En dus ploeteren we ons – eenmaal aangekomen op het eiland – de rest van de dag door zompige, modderige paden. Worden de voeten nat, de handen koud en blaast de wind ons zowat van de dijk af. Soms moeten we halverwege omkeren, omdat een pad door het opstuwend water met geen mogelijkheid begaanbaar is. Dan zoeken we een andere doorsteek om uiteindelijk na 5,5 uur moe, hongerig en koud bij de herberg aan te komen.
En wat doe je dan? Dan doe je je vieze kleren uit, kom je weer op temperatuur onder een warme douche, trek je wat schoons aan om tenslotte met je sloffen aan (die zijn wel heel erg met voorbedachte rade meegenomen) onder een dekentje weg te kruipen bij de open haard. “Over een uurtje serveer ik de maaltijd“, zegt de mevrouw van de herberg. En pantoffelhelden als we zijn, kijken we haar dankbaar aan. Wat nou spannende acties? Net als de dieren blijven ook wij voorlopig gewoon zitten waar we zitten. Het is hier lekker warm en zo heerlijk stil. En het avontuur? Dat komt wel een andere keer.
Verlang je ook zo naar de stilte? Bezoek dan zeker een keer het eiland Tiengemeten en doe de groeten aan die aardige mevrouw van de herberg.
Eerdere verhalen met het thema ‘wind’ vind je bij Tegenwind, Windvanger en Windwandeling.
Vanzelfsprekender 