Ruzie maken

Ik kan er vol bewondering naar kijken: mensen die boos worden, tegen elkaar tekeer gaan, het weer goed maken en gewoon verder gaan. ‘Ruziemaken’ is een vaardigheid die je moet leren. Dan is het maar wat fijn als je daar al op jonge leeftijd mee kunt beginnen. En nog fijner is het als je een beetje hulp krijgt bij het leerproces.

Nou heb ik zelf als kind niet geleerd om op een verantwoorde manier ruzie te maken. Inmiddels kan ik het wel een beetje hoor, maar écht handig ben ik er nooit in geworden. Mijn moeder was namelijk een groot voorstander van ‘de lieve vrede’.

Als wij, kinderen, eens een keer flink boos op elkaar waren – omdat de ander zat te vervelen, je spullen kapot had gemaakt of gewoon je hopeloos irritante broer of zus was – wilden wij nog wel eens schelden en een robbertje vechten. We kenden gewoon geen andere manier om de opgekropte gevoelens een uitweg te geven. Maar op zo’n moment greep mijn moeder resoluut in en zette zij ons op een stoel pal tegenover elkaar. Daar moest je dan blijven zitten en elkaar aankijken. En ondertussen nadenken over wat er fout was gegaan. Je mocht van de stoel opstaan en weer verder spelen nádat je elkaar een hand en een kus had gegeven en – elkaar diep in de ogen aankijkend – had gezegd ‘dat je het nooit meer zou doen’. (Wat natuurlijk één grote leugen was!)

Het was zaak om niet te snel toe te geven. Wie als eerste opstond was de zwakkeling die bekende fout te zijn geweest. Dát kon natuurlijk niet. Maar je moest ook weer niet te lang blijven zitten, want als mijn vader van zijn werk thuiskwam… OMG… dan zwaaide er wat.

Onbedoeld werd mijn lieve vader daarmee een beetje de ‘boeman’. Natuurlijk had hij na een lange werkdag geen zin om eens lekker pedagogisch verantwoord met twee kijvende kinderen in gesprek te gaan. Als hij na zessen thuiskwam, wilde hij zo snel mogelijk aan de maaltijd beginnen. Dus deelde hij meestal – kort door de bocht – een ferme tik uit waarna hij ons naar boven stuurde.

Lange tijd heb ik geworsteld met het onvermogen om goed ruzie te maken; liever vermeed ik de confrontaties. Nog altijd vind ik onenigheid niet fijn, maar inmiddels ga ik conflicten niet meer uit de weg. Ook als volwassene kun je alsnog leren wat je als kind niet gegeven is.

“Ging de hele wereld maar om met conflicten zoals jouw moeder dat deed“, zei een goede vriend laatst. “Dan zou ons een hoop leed bespaard blijven.“ Verbaasd keek ik hem aan. Maar toen ik even over zijn woorden nadacht, besefte ik wat hij bedoelde.

Want stel nou eens dat er wereldwijd een wet zou zijn die het oproerkraaiers en tirannen verbiedt om nog langer te schelden en te vechten. En dat je de kemphanen tegenover elkaar op een stoel zou mogen zetten van waaruit ze elkaar aan zouden moeten kijken en goed na zouden moeten denken over wat er fout was gegaan. Dat je ze de opdracht kon geven om het goed te maken met een hand en een kus én met de belofte het nooit meer te zullen doen.

Geen oorlogen en confrontaties meer; alleen nog maar ‘DE LIEVE VREDE’ zoals mijn moeder die indertijd ook al voor zich zag.