Gevaar op ’t klein wc’tje

Kent u dat schaamtevolle gevoel? Dat je – uitgerekend als je op het werk bent – de niet te negeren noodzaak voelt om naar het toilet te gaan, omdat zich een grote boodschap aandient. Je wilt niet! Stel dat je stinkt! Je wilt écht niet! Maar er is geen houwen meer aan: JE MOET! En nu maar hopen dat er niemand voor de deur gaat staan te wachten, terwijl jij op het toilet zit. OMG… Je krijgt het op voorhand al benauwd.

Maar niet onze kleine psychiater op een van mijn vroegere werkplekken. Het heeft heel wat speurwerk gekost om de dader van de dagelijkse stankterreur op te sporen, maar het is gelukt. Het begon allemaal zo.

Samen met een collega werk ik op de vijfde etage van een groot kantoorgebouw. Naast onze tweepersoonsafdeling is op de verdieping ook een vleugel gereserveerd voor de directie, het secretariaat en de medische staf. Op deze drukbevolkte etage delen we met z’n allen één grote toiletgroep. Daarbij wordt geen onderscheid gemaakt naar mannen en vrouwen: de toiletten zijn – heel modern – genderneutraal. Direct grenzend aan deze grote toiletruimte is er ook nog een ‘gezellig’ klein wc’tje.

Mijn collega heeft een zwakke blaas en moet met regelmaat de werkplek even verlaten. De eerste keer dat zij terugkomt met de opmerking: “Je bent gewaarschuwd: gevaar op het klein wc’tje”, zorgt voor een vrolijk moment. Maar in de daaropvolgende dagen vergaat ons al gauw het lachen en ontdekken we een patroon. Het ‘gevaar’ is altijd op het klein wc’tje en wordt een terugkerend ongenoegen elke ochtend kort na 9.00 uur. Nou ja, bijna elke ochtend; soms wordt er een dag overgeslagen. En soms twee tot drie weken; meestal in vakantietijd.

Als echte stankrechercheurs gaan we schema’s aanleggen. Wie is op welke dag aanwezig? Hoe laat en hoe lang? En nadat alle bewijsvoering uiteindelijk goed in kaart is gebracht, leidt het spoor onherroepelijk naar onze kleine psychiater (een mannetje van 1.60 meter) die elke morgen, direct na de koffie, linea recta doorgaat naar het klein wc’tje. Hebbes: de eigenaar van de dagelijkse stankoverlast is ontmaskerd.

Tot een veroordeling of een openbare terechtstelling is het nooit gekomen. Eigenlijk praten mijn oud-collega en ik tijdens onze jaarlijkse lunch nog altijd met enige ‘jaloezie’ over de man die ons zo schaamteloos dag in dag uit trakteerde op zijn onprettige geuren, terwijl ons het schaamrood al naar de kaken vliegt bij het gevoel van aandrang van een grote boodschap. Kent u dat schaamtevolle gevoel?

Dit verhaal is naar waarheid opgetekend in speelt zich af in een van mijn vroegere werksituaties.