Als het even kan, loop ik ’s morgens een rondje door het huis. Gewoon de dag fijn beginnen door eerst even alle medewerkers en bewoners te begroeten. “Hallo Petra. Goed geslapen?” “Goede morgen mevrouw Gerrits. Zal ik u naar de ontbijttafel begeleiden?” “Wat fijn om u weer te zien, mevrouw Henen. En wat ziet u er weer mooi uit vandaag!”
Mevrouw Henen is een chique dame die zich graag goed kleedt, mooie sieraden draagt en zich op een ‘goede dag’ zelfs nog mooi op wil laten maken. Maar er zijn ook ‘moeilijke’ dagen. Dan wil mevrouw Henen niet opstaan en moppert ze op alles en iedereen. Dan begrijpt ze niet wie al die mensen zijn die hier in haar huis rondlopen en gaat ze als een marktvrouw tekeer om iedereen zo snel mogelijk weg te jagen.
Maar aan haar kleding, sieraden en make up te zien, is het vandaag een goede dag. Dus op mijn vriendelijke begroeting en welgemeend compliment over haar mooie verschijning verwacht ik een gulle glimlach te krijgen. Maar helaas… het pakt anders uit. “Ik zie er wel mooi uit, maar dat kan ik van jou niet zeggen” snauwt mevrouw Henen. “Heb je thuis niemand die jou een beetje kan adviseren?”
Ik besluit van deze nood een deugd te maken, want inderdaad: meestal is er op doordeweekse dagen niemand in huis die mij kritisch van repliek kan dienen als ik mijn garderobe met een slaaphoofd bij elkaar scharrel. “Zou ú mijn adviseur niet willen worden?, vraag ik haar. En tot mijn verbazing vindt mevrouw dat een leuke taak die zij graag op zich neemt. “Onder voorwaarde dat ik eerlijk mag zijn”, voegt ze er nog snel aan toe. Inwendig moet ik lachen, want ook zonder deze heldere afspraak is mevrouw genadeloos eerlijk. Maar we maken een deal en vanaf die dag ga ik elke morgen even bij haar langs om mijn outfit te laten beoordelen. Ik krijg tips en complimenten, meewarig hoofdschudden en instemmend knikken en af en toe een enthousiast onthaal. Maar bovenal tref ik een mevrouw die ondanks haar dementie toch weer een taak heeft waarin zij zich helemaal kan laten gelden. Ze voelt zich belangrijk en nuttig en dat doet haar ongekend goed. En mijn kleding? Die vaart er wel bij. Ik heb er volgens mevrouw Henen nog nooit zo goed uitgezien. Al blijft kleding natuurlijk altijd wel een kwestie van persoonlijke smaak.
Deze situatie is naar waarheid opgetekend en speelt zich af in een zorgcentrum voor mensen met dementie waar ik op dat moment leidinggevende ben.
Lees ook de andere verhalen uit de serie ‘De dingen die voorbij gaan‘: Een goed verhaal –
Hangplek voor ouderen – Alles onder controle – Stroopwafel – Stapelboterhammen – Engelengeduld
Vanzelfsprekender 