Schaamte

Er zijn van die dingen, die dóe je gewoon niet. Een legging dragen bijvoorbeeld of na je zestigste nog een mouwloos jurkje aantrekken: helemaal fout. Net als een man met witte sokken: kan gewoon niet. En ik zal ik nooit de deur uitgaan, zonder een beetje make up op mijn snoet. Ben je gek: je weet maar nooit wie je tegenkomt.

Zo weet een vriendin van mij dat ze het echt bij één glaasje wijn moet houden. Omdat ze anders achteraf altijd weer spijt heeft van de onzin die ze allemaal uitgekraamd heeft. En ik weet dat ik af en toe best een leugentje mag gebruiken om een verhaal wat op te leuken, maar dat ik ook weer niet té veel bij elkaar moet verzinnen. Ik zou zomaar eens werkelijkheid en fictie met elkaar kunnen gaan verwarren.

Er zijn van die dingen die doe je gewoon niet. omdat ze dom, saai of sullig zijn. Zo zal ik dus nooit, maar dan ook echt nooit een briefje meenemen naar de bouwmarkt als ik samen met de vriend aan het klussen ben en we onverwachts misgrijpen op het een of ander. Nog liever laat ik hem tien keer geduldig uitleggen welk moeilijk apparaat of tangetje hij nou weer zo nodig moet hebben dan dat ik het op een papiertje schrijf. Nee, ik verzin gewoon allerlei ezelsbruggetjes om eenmaal aan de balie de handige jongeman moeiteloos om een torxschroevendraaier of om een schrobzaag te vragen.

Des te meer was ik dan ook onder de indruk – maar dan in het negatieve – van de vrouw met een witte legging, mouwloos jurkje en smeuïg dialect die – toen ze aan de beurt was bij de balie van een uiterst fijne gereedschapswinkel – zonder enige schaamte zei: “Wacht efkes. Effe menne John bellen, dan kan ie vertelle wek mee moe brengen.“ En daar was John aan de lijn én in beeld. En hij vroeg de baliemedewerker zijn vrouw een Bahco mee te geven. “Ik dacht dat ie me naar de kroeg stuurde voor unne bako, maar hij moet dus gereedschap hebbe. Ik hoop dè gu wit wattie bedoelt“, kwam er geheel overbodig achteraan. En de jongeman wist het en pakte zonder blikken of blozen het bedoelde gereedschap en deed het voor de mevrouw in een tasje.

“Waar kan ik u mee helpen?” vraagt hij aan mij nadat de opmerkelijke dame heeft afgerekend en is vertrokken. En je zult het niet geloven, maar door alle consternatie ben ik helemaal vergeten wat ik hier kom halen. En tot mijn grote schaamte kan ik niet anders dan de vriend bellen en hem vragen wat ik ook al weer moet meebrengen. Nog erger dan een briefje.

Sommige dingen dóe je gewoon niet!