Verhuizen (1)

Na 30 jaar gewoond te hebben in de ‘saaiste stad van Nederland’ (jawel dat was in de jaren ’90 toch écht Oss en niet al die andere steden die jullie in gedachten hebben) en nog eens 30 jaar in het dorpje dat ooit bekend stond als ‘de groenste parel van Nederland’, verhuis ik over niet al te lange tijd naar Wageningen. Vooruitlopend op dit grote moment ben ik hier alvast maar gaan werken. Bij een kennisinstituut natuurlijk, want Wageningen pretendeert de ‘City of Science’ te zijn. Mijn collega’s weten echt álles over bossen en ik heel weinig. Maar dat geeft niet; drie dagen per week ga ik fluitend naar mijn werk.

Het lijkt niet logisch om op je 62ste nog naar een andere stad te verhuizen. Goed gewortelde bomen moet je niet verplaatsen. Dat weet iedereen. Maar ik ga toch! Want mijn lief is verknocht aan zijn Wageningen waar hij ooit als jonge student begon. Na een teleurstellend uitstapje naar een suffig Hanzestadje heeft hij zichzelf beloofd nooit, maar dan ook echt nóóit meer uit Wageningen weg te gaan.

Nou ben ik zelf een rasechte Brabantse en wel heel erg gehecht aan het gezellige Uden. Dat is toch vragen om problemen! Want als ieder van ons voet bij stuk houdt en blijft zitten waar hij/zij zit, kun je tot in lengte van dagen blijven latten. En daar heb ik écht geen zin in! ‘Schepen zijn niet gemaakt om in de haven te blijven liggen’, merkte mijn nichtje scherpzinnig op toen ik haar mijn dilemma voorlegde. En meteen voelde ik dat ze gelijk had. Dit schip moest maar weer eens het ruime sop kiezen; eens kijken waar het haar brengt.

En dus zijn de vriend en ik op zoek gegaan naar een huis in Wageningen. Een op en top duurzaam huis, dat dan weer wel, want een mens mag groots dromen. Maar óók een groot huis, want we gunnen elkaar letterlijk en figuurlijk wat ruimte. Het ‘droomhuis’ is gevonden; er wordt inmiddels volop geklust en gestyled. Nog een paar weken… dan verhuis ik naar Wageningen. Stel dat ik daar nou óók weer zo’n 30 jaar woon… zou toch mooi zijn. Het avontuur mag beginnen.

Lees in het kader van mijn a.s. verhuizing ook het verhaal: ‘Houdoe’ en ‘Je ziet het pas als je het door hebt’.