Wauw!

Ik heb mijn tentje opgezet op het hoogste punt van de Ardennen. Vlak bij het circuit van Francorchamps, al zal ik daar weinig aandacht voor hebben. Veel liever ga ik de prachtige omgeving verkennen. De naaldbomen zijn hier majestueus hoog. De bossen donker en uitgestrekt en de vergezichten adembenemend. Bovendien is de kans hier groot dat ik roofvogels zie.

Het ultieme genot van élke vogelaar is om een vogel van zijn of haar wensenlijstje aan te kunnen vinken. Nou is mijn wensenlijst nog best lang, maar hier, in de hoge venen van de Ardennen, maak ik serieus kans om de rode wouw te spotten. De rode wouw… als dat toch eens waar kon zijn.

Ik plan een flinke wandeling naar het jaaggebied van deze roofvogels. En na een paar uur lopen, is hij daar opeens. Hoog in de lucht draait hij zijn rondjes. Met mijn kijker heb ik hem perfect in beeld. De vleugels maximaal gespreid. De grijze kop diep naar beneden gebogen. Speurend naar een prooi op de grond. En kijk nou: ik zie er niet één; ik tel er wel zes. Tegen de strak blauwe lucht voeren ze een prachtige show op, dansend op de thermiek. Met af en toe een duikvlucht om weer pijlsnel naar boven te vliegen.

De onderkant van deze aaseter is roodbruin. De vleugels zijn gehoekt met zwarte punten die een beetje fladderen in de wind. Ook de staart is roodbruin en diep gevorkt. Wat een indrukwekkende jager. Maar krijg nou wat! Zie ik daar ook nog een zwarte wouw? Dat kan toch bijna niet! De vriend ontkent het dan ook stellig, maar ik weet het zeker: dat was een zwarte wouw. Maar liefst twee vogels van mijn wensenlijstje. Als ik later op de middag dan ook nog de gierzwaluwen voor mij uit zie vliegen en ook de buizerd en het torenvalkje nog even voorbij komen, kan mijn dag echt niet meer stuk.

Dit gebied is met één woord te beschrijven. Wauw!