Dramaqueen

Met nog één week te gaan in mijn vertrouwde dorp had ik voor vandaag een afscheidstoertje ingepland. Kriskras ben ik door de straten gefietst op zoek naar al mijn favoriete adresjes van de afgelopen 30 jaar.

Zo had ik een korte afspraak bij mijn huisarts. We kennen elkaar al 30 jaar en dan weet je best veel van elkaar. Al weet hij meer van mij dan ik van hem. Ik heb hem bedankt voor alle goede zorgen. Nou was ik beslist geen frequent bezoeker van zijn praktijk, maar de enkele keer dat ik hem nodig had, was hij er toch maar. Een fijne huisarts is goud waard. Vervolgens ben ik naar de bieb gegaan; gewoon een half uurtje lezen aan de grote tafel. En toen nog even langs alle kasten. Met mijn vinger langs de rijen boeken; zoveel gelezen en zoveel ook nog niet. Ik wipte binnen bij mijn vertrouwde boetiekje waar ik schandalig veel kleding heb weggehaald. Maar vandaag kon ik niets vinden; zal de weemoed wel zijn.

Om 13.00 uur had ik een afspraak bij mijn kapper. Van deze krullenknijper hoef ik helemaal geen afscheid te nemen, want ook na de verhuizing blijft hij mij knippen. Nog even naar mijn stamkroegje voor een cappuccino en een worstenbroodje: een delicatesse waar ik als rasechte Brabander helemaal blij van word. Gelukkig was er nog voldoende tijd om bij mijn vrienden langs te gaan; even gedag zeggen. En zelfs een bliksembezoekje aan de grote kerk paste in het programma. Ik kwam hier zelden tot nooit, maar in het kader van ´afscheid nemen´, moest ik er toch even naar toe. Adieu! Door naar de fietsenmaker waar ik maar liefst twee fietsen heb gekocht. En natuurlijk moest ik naar mijn schoenenwinkel; al was het maar omdat ze hier schoenen verkopen die je helemaal niet nodig hebt. De juwelier kon ik wel links laten liggen. Sinds mijn vertrouwde mannetje is ingewisseld voor een kakker die zich nog uitsluitend op het ´hoogste segment´ richt, kan ik het hier toch niet meer vinden.

Als laatste ben ik naar de omliggende bossen gekoerst. Ik wilde ook de vogels, de bomen en de bloemen gedag zeggen. En toen vond ik het wel genoeg. Een toertje vol weemoed over het naderend afscheid van mijn eigen vertrouwde dorp. Maar eigenlijk… Eigenlijk is het gespeelde weemoed, want ik heb hartstikke veel zin om op de nieuwe plek gewoon weer verder te gaan.

Dramaqueen!