Elektrische fiets

Voor het eerst dit jaar zit ik weer op mijn racefiets en het waait. Niet zo maar een beetje, nee, het waait heel erg hard. Verdorie, waarom moest ik nou uitgerekend vandaag zo nodig gaan fietsen? Had ik nog maar een paar weken gewacht tot het moment dat de kans op wind, regen en kou wat minder prominent aanwezig zou zijn. Met nog zo’n 60 kilometers voor de boeg weet ik één ding zeker: dit wordt een pittig tochtje. Wat gaat mij helpen om het gemoed nog enigszins vrolijk te houden?

Ik doe verwoede pogingen om met wat mindfulness oefeningen weer in een positieve drive te komen, maar het wil niet lukken. Ik zit niet lekker op mijn fiets, ik heb geen zin, ben moe en voel overal pijntjes. En als dan ook nog zo’n beetje iedereen op zijn elektrische fiets mij moeiteloos voorbij rijdt, slaat de chagrijn écht flink toe. Normaal gesproken vind ik het gevecht met de wind een uitdaging, maar vandaag niet. Het is duidelijk een vooraf verloren match.

En dan komt toch heel even die gedachte bij mij op, die ik nog jaren en jaren voor me uit had willen schuiven: ‘Misschien moet ik ook maar eens een elektrische fiets aanschaffen. Zodat ik het wat gemakkelijker heb tegenover zoveel wind!’ En terwijl ik fantaseer over dat motortje op de fiets dat mij behoedzaam voortstuwt, trap ik stevig door. Om niet eens zo héél veel later dan normaal op mijn bestemming aan te komen. Verdomd…ik heb het gehaald. Helemaal op eigen kracht!

De vlag gaat uit, de champagne komt uit de koelkast, want deze overwinning moet gevierd worden. Ik heb het gehaald. Ik heb gewonnen! Och wat voelt dat goed. Niks zo leuk als fietsen op eigen kracht. En die elektrische fiets? Die kan bij nader inzien toch nog wel wat jaren wachten.