Raar!
“Zei jij nou paardenlul?”, vraagt de vriend mij verbaasd, nadat ik hem zojuist liefkozend heb aangesproken. Ik kan niet anders dan bevestigen: want inderdaad, bij wijze van troetelnaam heb ik hem zojuist zomaar ‘paardenlul’ genoemd. Ik gebruik graag af en toe wat krachttermen bij het aanspreken van mijn lief. Niet omdat ik het meen; nee…
Het grootste deel van kennis
“Waaruit bestaat het grootste deel van kennis?”, vraagt de leraar aan zijn klas vlak voor de grote vakantie. “Wie het antwoord weet, gaat over”, belooft hij de kinderen. De tienjarige Boely is een slim, leergierig mannetje. Hij beseft dat het antwoord niet voor de hand ligt en vraagt de meester tijd om te gaan zoeken.…
Honderd dagen
Het zit er op: mijn eerste honderd dagen in Wageningen. En net als staatshoofden, politici en managers zal ik mijn bevindingen over deze periode met jullie delen. Niet dat ik al zo veel heb gedaan of heb meegemaakt, maar toch. Ik heb ervaren dat Wageningen best makkelijk went. Dat komt vooral, omdat het merendeel van…
Rollatorrace
Op een dag nodig ik meneer Kees uit voor een kop koffie bij mij op kantoor. Er is mij ‘wat ter ore gekomen dat nogal te denken geeft’. Schuldbewust stapt meneer Kees naar binnen en nadat ik hem een flinke mok koffie ‘met suiker en veel melk, want ik ben nogal een Roomse’ en een…
De piraat
De uit Friesland afkomstige Jelle was amper 16 jaar toen hij voor het eerst meeging op de grote vaart. Een magere, lange slungel die, door het zware werk op de boot, al snel uitgroeide tot een gespierde, bonkige kerel. Een ruige kerel ook: grof in de mond en voor niemand bang. “Ik was een echte…
Worstenbroodje
“Wat ga je het meeste missen als je weg bent uit Brabant?”, vroeg een vriendin mij kort voor de verhuizing. Onmiddellijk wist ik het antwoord: “de worstenbroodjes!” Deze Brabantse lekkernij staat voor mij voor ‘huiselijkheid en gezelligheid’. Ik leerde het worstenbroodje kennen in mijn kindertijd. Als wij op kerstavond uit de nachtmis kwamen, was het…
Nooit meer doen…
Er zijn van die dingen die je vroeger heel vaak deed en nu eigenlijk nooit meer. Gewoon omdat je het niet meer kunt doen, niet meer mag doen of niet meer wilt doen. Ik zal er voor de aardigheid eens 50 noemen. En ik hoop dan dat jij na het lezen van dit bericht via…
Verhuizen (3)
Al weken ben ik aan het inpakken. Alles wikkel ik zorgvuldig in papier om het te laten verdwijnen in dozen: talloze dozen. Ik ben al wel vijf keer naar de kringloopwinkel gereden, want ik moet kritisch zijn op wat wel of niet mee mag in de verhuizing. En even zo vaak heb ik de milieustraat…
Dramaqueen
Met nog één week te gaan in mijn vertrouwde dorp had ik voor vandaag een afscheidstoertje ingepland. Kriskras ben ik door de straten gefietst op zoek naar al mijn favoriete adresjes van de afgelopen 30 jaar. Zo had ik een korte afspraak bij mijn huisarts. We kennen elkaar al 30 jaar en dan weet je…
Waterbed
Al meer dan 30 jaar slaap ik op een waterbed. Heerlijk! Wat mij betreft zou iedereen op een waterbed moeten slapen. Zo lekker zacht. En altijd precies op de juiste temperatuur: nooit te koud en niet te warm. Elke avond vind ik het een feest om mijn bed in te kruipen. Ik schommel mezelf zachtjes…
Verhuizen (2)
Natuurlijk is het een luxeprobleem, dat weet ik ook wel. Maar toch… ook een luxeprobleem kan heus wel een probleem zijn. Neem nou bijvoorbeeld mijn situatie: ik bezit op dit moment twee huizen. ‘Niet slecht’, hoor ik je denken. ‘Heel wat beter dan géén huis hebben’. Maar het probleem is dat ik het helemaal niet…
Turks Fruit
“Hier voor jou!,” zegt de vriend, “omdat je zo’n lieve mevrouw bent.” En meteen gooit hij vijf plastic zakjes met onduidelijke inhoud op tafel. “Wat is dat?”, vraag ik, niet begrijpend waar dit allemaal op slaat. Maar als ik de zakjes grondig bestudeer, ontwaar ik gedroogde appeltjes, vijgen, noten, grote rozijnen en Turks Fruit. “Is…
What you see
Ik zit met 5 vrouwen en één man in een bedompt cursuslokaaltje. Er wordt flink gemopperd: op de lift die ontbreekt, op de haperende techniek waardoor de docent haar presentatie niet kan doen, op het gebrek aan frisse lucht én op de tocht die ontstaat als ik een raam openzet. Ik heb nu al spijt…
Tot de dood ons scheidt
“Gaat u iemand blij maken”, vraag ik de oude heer als we allebei voor het stoplicht moeten wachten. Als antwoord op mijn vraag kijkt hij meteen naar de grote, rode envelop in zijn linkerhand waarop in sierlijke letters zorgvuldig de naam van de ontvanger is geschreven. Linksboven ontwaar ik zelfs een glinsterend hartje. Zijn blik…
De trein
Ik reis nooit met de trein; echt helemaal nooit. Maar vandaag gaat het er dan toch een keer van komen. Zonder de rein zijn onze plannen gewoon niet rond te krijgen. Vanmiddag ga ik met de vriend naar een feestje in Zwolle. Vanavond wil hij met een jeugdvriend een hapje eten in de stad en…
Pricilla
Van verre zie ik haar al aankomen. Een vriendin van vroeger die ik in geen 25 jaar meer heb gezien. Pricilla: een superknappe meid; toentertijd dan. Ruim tien jaar jonger dan ik en dat moest ze vroeger dan ook irritant vaak zeggen. Met haar opvallende verschijning trok ze alle aandacht naar zich toe. De mannen…
Herinneringspad
Het is zo’n mooie, zwoele zomeravond. Met zes Nederlanders en vier Italianen zitten we aan een lange tafel te genieten van een heerlijke maaltijd en van de ondergaande zon. We zijn allemaal te gast op een camping ergens ver weggestopt in de prachtige natuur van West-Italië. Elke avond komen we hier samen aan de grote…
Engelengeduld
Eigenlijk heb ik er meteen een beetje spijt van: dat ik tijdens de lunch op een gezellig terras aan het water op de oude heer heb gereageerd. De man zit alleen aan een tafeltje en roept frequent en dwingend om de ober, die maar niet wil komen. Ik heb hem zojuist gezegd: “dat hij een…
Kledingadviezen
Als het even kan, loop ik ’s morgens een rondje door het huis. Gewoon de dag fijn beginnen door eerst even alle medewerkers en bewoners te begroeten. “Hallo Petra. Goed geslapen?” “Goede morgen mevrouw Gerrits. Zal ik u naar de ontbijttafel begeleiden?” “Wat fijn om u weer te zien, mevrouw Henen. En wat ziet u…
Houdoe!
Ik ben geboren en getogen in de ‘saaiste stad van Nederland’. Na 30 jaar verhuisde ik naar het ‘groenste dorp van ons land’. En nu – weer 30 jaar later – sta ik op het punt om in de Gelderse ‘city of life sciences’ te gaan wonen. Mijn eigen vertrouwde Brabant na 60 jaar loslaten,…
Laden…
Er is iets fout gegaan. Vernieuw de pagina en/of probeer het opnieuw.



Meld je aan voor mijn blog…
En krijg nieuwe verhalen direct in je mailbox.