“Adem in, adem uit. En nog een keer: adem in, adem uit. Ademt u maar rustig in en uit. Ademt u langzaam in en heeeel langzaam uit.” De stem van de jonge vrouw klinkt warm en aandachtig. “Probeert u de schouders maar laag te houden; helemaal laaaaag. En probeer u volledig te ontspannen.” Ze praat langzaam; met langgerekte woorden en ik doe mijn uiterste best om haar vriendelijk uitgesproken instructies keurig op te volgen.
Waar ik ben? Nou niet op mijn matje bij de wekelijkse yogales. Ik zit ook niet in lotushouding bij een klankschalensessie. Ik doe niet mee aan een opgieting in mijn favoriete sauna en ik lig ook niet in een comfortabele stoel bij de schoonheidsspecialiste om een total body massage te ondergaan. Nee… niets van dat alles. Ik sta in een innige omhelzing met een uiterst spartaans apparaat en onderga het tweejaarlijks borstonderzoek. En dit onderzoek is zó vervelend en pijnlijk dat ik je kan verzekeren dat ‘ontspannen en rustig in- en uit ademen’ zo’n beetje het meest onmogelijke is dat ik op dit moment voor elkaar krijgt.
Voorafgaand aan dit onderzoek gieren de zenuwen steevast door mijn lijf. Want het zal toch niet waar zijn dat ik er deze keer uitgepikt wordt, omdat er iets niet goed blijkt te zijn! Eén op de zeven vrouwen krijgt in haar leven borstkanker. Tot nu toe ben ik de dans nog altijd ontsprongen, maar wat zal de uitslag deze keer zijn? “Niet over nadenken”, spreek ik mezelf vermanend toe. “Gewoon het onderzoek ondergaan en vanmiddag iets leuks gaan doen. Het stelt niets voor; het is zo gebeurd.”
Maar dan drukt de jonge vrouw mij resoluut tegen het apparaat aan. Met twee handen pakt ze mijn borst en legt mijn prachtige ronding op een glazen plaat om hem meteen te pletten als een hamburger. En nét als ik wil zeggen dat het nu wel pijn genoeg doet, draait ze nog een keer genadeloos aan de knop om de druk op mijn borst nog eens flink te verhogen. “Ontspannen en niet meer ademen”, roept ze nog, terwijl ze achter een glazen scherm verdwijnt om de foto te maken.
Als ze terugkomt en de bankschroef losdraait, bolt mijn platte borst langzaam weer op. Maar dan is de linkerborst aan de beurt en daarna gaan we nog een keer naar schuin-rechts en schuin-links. En och wat vervelend; de foto van rechtsvoor moet opnieuw gemaakt worden, want er zat een huidplooi storend in beeld.
“Blijft u rustig in en uitademen”, gaat de jonge vrouw onverstoorbaar door, terwijl ondertussen de tranen over mijn wangen biggelen. Zou een man een dergelijk onderzoek moeten ondergaan, dan was er allang een ander apparaat uitgevonden. Maar voorlopig heb ik geen keus.Dus doe ik mijn uiterste best en adem ik heel laaaangzaaaaam in en heeeeeel laaaaaaaaangzaaaaaaam uit.
Steun de strijd tegen borstkanker: https://www.kwf.nl/pink-ribbon
Vanzelfsprekender 