Niets zo moeilijk als de liefde

Er was eens een koning die een groot feest gaf vanwege de 18de verjaardag van zijn dochter. De prinsen en prinsessen uit álle omringende landen van het koninkrijk waren uitgenodigd. Ruim honderd gasten uitgedost in de duurste pakken en de mooiste jurken schoven aan bij het banket. Een soldaat die deze avond op wacht stond, zag alle die pracht en praal voorbij komen, maar was niet erg onder de indruk van al dat uiterlijk vertoon. Zoals gewoonlijk zou het voor hem waarschijnlijk weer een hele saaie avond worden.

Maar toen om 20.00 uur de dochter van de koning de zaal betrad, werd de soldaat als door een wesp gestoken. Wat een schoonheid! Wat een prachtig, lief gezicht. De soldaat smolt weg bij het zien van de intens blauwe ogen van de koningsdochter. En terwijl hij de wacht hield, fantaseerde hij hoe zijn handen haar ranke figuurtje streelde en haar lange golvende haren zachtjes beroerde. Die avond werd de soldaat hopeloos verliefd. Niets of niemand kon dit overweldigende gevoel beteugelen.

Maar ja… een soldaat draagt dan wel een perfect gestreken pak, maar als het er op aankomt, is hij toch maar een arme sloeber. Wat moet zo iemand nou met een koningsdochter? Wie was hij eigenlijk in vergelijking met haar en wat had hij haar nou te bieden? De soldaat besefte heus wel dat het voor iedereen beter was om verder geen ruchtbaarheid aan zijn verliefdheid te geven.

Maar op een dag gebeurde het dat de soldaat – geheel toevallig – de koningsdochter tegenkwam in de tuin van het paleis. Zij was op weg naar het prieeltje in de kruidentuin om een kopje thee te gaan drinken en hij moest die middag wachtlopen bij de grote poort. De soldaat groette de koningsdochter en voegde er meteen aan toe dat hij niet meer kon leven zonder haar nabijheid. Daar in de tuin verklaarde hij de koningsdochter zonder schroom of nederigheid openlijk zijn liefde en ging hij voor haar op de knieën.

Gelukkig besefte de prinses dat ze zuinig moest zijn op de kwetsbare gevoelens van deze jonge man. Ze wilde hem dan ook niet zonder meer afwijzen. Met haar mooie, blauwe ogen keek ze hem indringend aan, dacht goed na en zei toen: “Als het je lukt om 100 dagen en nachten onder mijn balkon te wachten, zonder ook maar één moment weg te gaan, dan zal ik met je trouwen.

De soldaat schrok van deze vreemde opdracht, maar liet zich niet kennen. De volgende dag nam hij zijn plek in onder haar balkon. Hij wachtte: een dag, twee dagen, 10 dagen, 20 dagen. Elke avond om negen uur opende de prinses de balkondeuren, keek naar de wachtende soldaat en zei niets. En de soldaat? Ook hij deed niets. Het enige wat hij deed was wachten. In de regen, in de wind en zelfs tijdens sneeuwstormen. Hij stond daar onder het balkon van de prinses en wachtte. Vogels poepten op zijn hoofd. Bijen staken hem ongenadig, maar hij sprak geen woord en verroerde zich niet.

Na 90 dagen en nachten was de soldaat sterk vermagerd en vooral ook moe en vies. Hij zag lijkbleek en de tranen stroomden over zijn wangen. Nog altijd kwam de prinses op precies dezelfde tijd een paar minuten naar hem kijken.

Toen de 99ste nacht was aangebroken en de prinses haar balkondeuren weer had gesloten, kwam de soldaat in beweging. Hij liep weg om niet meer terug te komen.

“Liep hij op het laatste moment weg?”, hoor ik je vol ongeloof vragen. “Ja, hij liep weg op het allerlaatste moment. En vraag me niet wat waarom, want dat weet ik niet. Als jij het begrijpt, wil ik het graag van je horen.

Ik hoop dat de soldaat vond dat de prinses hem op het moment van zijn liefdesverklaring maar had moeten nemen zoals hij was, omdat dat goed genoeg had moeten zijn. Maar ik weet het niet. De liefde. Niets is zo moeilijk als de liefde.

Een vrije vertaling van een fragment uit de prachtige film ‘Cinema Paradiso’ (1998) van Giuseppe Tornatore met muziek van Ennio Morricone.