“Driehonderd-en-twee meter”, roept een oudere man achter mij als ik mijn fiets met veel moeite langs een wegversperring manoeuvreer. “Het is precies driehonderd-en-twee meter”, zegt hij nog maar eens als we allebei voorbij de versperring staan. “Hoe weet u dat zo precies”, vraag ik de oude baas. “Omdat ik van feiten en data hou”, is het logische antwoord. Op het stuur van zijn fiets prijkt een indrukwekkende fietscomputer opgesierd met een boeketje van granen en nog wat.
“Weet u wat dat is?”, vraag ik hem, wijzend op de sprietige tak met een soort dunne boontjes. Tijdens mijn fietstochtjes zie ik die rare plant op tal van plekken in de velden staan, maar geen idee waar ik naar kijk. “Dat is koolzaad”, zegt de man. “Wordt tegenwoordig weer veel verbouwd. Prima tegenhanger voor de palmolieplantages, want die gaan alleen maar ten koste van de bossen. En een goed alternatief voor olijfolie, want ook die raakt in de problemen. Mijn vader teelde vroeger, in de oorlog, al koolzaad. Mocht niet van de Duitsers, maar hij deed het toch. Koolzaad is echt hét antwoord op een hoop problemen”, voegt hij er nog aan toe.
“Bent u soms bioloog?”, vraag ik; nieuwsgierig naar waar al deze kennis vandaan komt. “Nee, chemicus”, is het nuchtere antwoord, “Ik heb 40 jaar voor de klas gestaan om al die snotneuzen wat scheikundige kennis bij te brengen, maar het heeft niet veel geholpen, geloof ik. Een student van me, net van de opleiding, begon hier in Nederland een bollenkwekerij. Weet u hoe vervuilend dat is, zo’n kwekerij? Hij wilde zich niet aan de Nederlandse richtlijnen houden en verkaste het hele bedrijf gewoon naar Zuid-Afrika. Daar worden zijn bloemen opgekweekt door vrouwen die dat maximaal 10 jaar kunnen doen. Tegen die tijd hebben ze geen handen meer over van alle chemische rotzooi die aan de bloemen toegevoegd wordt om ze mooi te houden tijdens het transport en om ze bij ons 14 dagen in de vaas te kunnen zetten. Puur gif. Niets geleerd tijdens mijn lessen!”
“De wereld gaat naar de knoppen mevrouw,” vervolgt hij zijn betoog. Alles moet meer, mooier, groter en luxer. Het beste is nog niet goed genoeg. Dus wordt alles gemanipuleerd. Tomaten, fruit, groenten… het is al lang niet meer wat het was en niemand heeft het in de gaten. Ik ben chemicus dus ik heb Piet Adema vorig jaar maar eens een brief geschreven dat hij de consument beter moest informeren over al dat gemanipuleer met ons voedsel. Heeft ook niets uitgehaald, want Piet wilde vroeger op school al niet luisteren, dus waarom zou hij dat nu wel doen?”
De man oreert nog even stevig door alsof hij weer voor een klas met onwillige pubers staat. Maar na een half uur vind ik het genoeg en stap op mijn fiets. “Vergeet niet te genieten vandaag”, roep ik naar hem als ik wegrij. “Gelukkig zijn de koolzaadvelden voorlopig nog gifvrij!”
Eerder deze week bracht het NOS journaal het bericht dat een Franse bloemiste haar gelijk heeft gekregen in een rechtszaak. Haar 11-jarige dochter Emmy stierf aan leukemie. Inmiddels staat onomstotelijk vast dat de oorzaak van haar ziekte is te herleiden naar het feit dat haar moeder als bloemiste jarenlang in aanraking is geweest met uiterst giftige bestrijdingsmiddelen op bloemen en planten.
Vanzelfsprekender 