“Moet ik al goede avond zeggen of mag ik nog goede middag zeggen?”, vraagt de dermatoloog met een vette glimlach op zijn gezicht. Hij heeft me een dik half uur laten wachten in een ongezellig kamertje op een ongemakkelijke stoel. Maar echt erg vond ik het wachten niet. Ik benutte de tijd om weer eens wat verhalen terug te lezen uit mijn beginperiode als blogger. En bij elk verhaaltje dacht ik: ‘Wat leuk! ‘Dit moet ik vaker doen.’ Er staan inmiddels zo veel mooie verhalen op mijn blogsite. Meer dan 250! Dat is toch een geweldig resultaat voor 4 jaar bloggen.
Als ik de dermatoloog laat weten dat hij zich niet bezwaard hoeft te voelen, omdat ik verdiept was in mijn eigen verhalen, roept hij uit: “Ik dacht al dat ik uw naam ergens van kende. U bent van die wekelijkse verhalen. Elke maandag leest een van de assistentes hier op de poli uw verhaal voor tijdens de koffiepauze. Echt leuk wat u allemaal meemaakt en hoe u dat opschrijft. Het zijn een soort ‘Kronkels’. Nooit scherp. Geen extreme standpunten. Uw toon is lichtvoetig, vrolijk en vol verwondering. En kritiek brengt u met humor, dat vind ik sterk. Echt gezellig als uw werk wordt voorgelezen in de pauze.”
Wat de dermatoloog op dat moment niet weet, is dat hij nu de aangever is van het verhaal dat hij a.s. maandag krijgt voorgelezen. Tenminste als hij en zijn collega’s even kunnen gaan zitten om te pauzeren. Het is druk op de poli Dermatologie.”Veel mensen met huidklachten, allergieën en benauwdheid”, verzucht de dokter. “En heus niet alleen omdat ze allergisch zijn voor allerlei stofjes. He lijkt wel of mensen tegenwoordig vooral allergisch zijn voor elkaar!”.
Als we mijn klachten besproken hebben en hij mij een behandelplan heeft voorgesteld, loopt hij met mij mee naar de deur. “Vooral zo doorgaan!”, spreekt hij mij bemoedigend toe. “Met het smeren én met het schrijven van uw verhalen. Er is behoefte aan wat vriendelijk vermaak; zeker nu er al zo veel gepolariseerd en haatdragend gecommuniceerd wordt. Ik ben fan van u”, laat hij mij met klem weten.
Nou ja zeg! Na zoveel complimentjes uit onverwachtse hoek kan ik toch niet anders dan gewoon doorgaan.
Vanzelfsprekender 