BHV

De wekker gaat die donderdag extra vroeg. Ik ga om 7.15 uur de deur uit om op tijd te zijn voor een BHV-scholing. Precies één dag voor het verloop van mijn certificaat, sta ik ingepland voor een herhalingscursus. Zo’n nascholing moet je als rechtgeaarde BHV-er elk jaar op tijd doen. Ik vind het belangrijk die BHV-cursus. Op mijn werk is het grootste gevaar waarschijnlijk dat je van de trap kunt donderen. Maar een BHV-er ben je natuurlijk 24/7; op het werk en zeker ook daarbuiten. Al hoop ik dat ik nooit in actie hoef te komen, want eerlijk gezegd: ik vind het doodeng.

Je weet maar nooit waar of wanneer je voor een calamiteit komt te staan. Dus meld ik mij om 7.45 uur bij het trainingscentrum en begin mijn dag met de smerigste kop koffie ever. Wat een slechte start van de dag! Als ik om 8.00 uur met de bijscholing denk te kunnen beginnen, heb ik het helemaal mis. Ik ben nog altijd de enige cursist die zich gemeld heeft, terwijl de groep volgens het aantal inschrijvingen vandaag toch echt 8 deelnemers telt.

Om 8.15 uur kloppen 7 jonge mannen op de deur. “Wij moesten van de baas naar de BHV, dus hier zijn we”, meldt de grootste van het stel. “Kunnen we eerst nog ergens een kop koffie krijgen, want zonder koffie kunnen wij niet werken.” Gelukkig deinzen deze kerels niet terug voor een sloot slechte koffie dus tegen half negen kunnen we eindelijk beginnen. Nou ja beginnen. De mannen, allemaal van hetzelfde transportbedrijf, hebben er weinig zin in.

Op de vraag van de trainer ‘wat er zoal op onze werkplek fout kan gaan’, blijven de mannen behoorlijk stil. “Ja er gebeurt wel eens wat”, mompelt een van hen, “maar echt ernstig?” Nee dat kan hij niet zeggen. “Nou ja,” vult een ander uiteindelijk aan, “er lazert wel eens iets uit de hoge stellingen, omdat het niet goed is weggezet. En er valt ook wel eens een pallet van de heftruck. Ja en als er dan toevallig iemand op de verkeerde plek staat…. En och ja laatst: toen was er eentje met de heftruck over de voet van een collega gereden. Dat was lachen. Al moest de collega natuurlijk wel naar het ziekenhuis. Hij was een paar maanden uit de running. Vond de baas niet leuk!”. Hij vertelt het zonder enige gêne.

Als de trainer vraagt wie van de mannen coördinator BHV is, meldt zich de kleinste man van het gezelschap. “Wat is je belangrijkste taak als coördinator BHV?”, wil de trainer weten. “Dat ze naar me luisteren. Maar dat doen ze normaal gesproken ook niet, dus dan zullen ze het ook niet doen als er stront aan de knikker is”, laat hij stoïcijns weten.

Ik word een beetje moedeloos van die kerels. Vraag mij af of ik vandaag mijn certificaat nog wel ga halen. Zeker als de mannen bij het onderdeel EHBO helemaal met elkaar aan de haal gaan. Met de verbandrollen uit het oefenpakket zwachtelen ze als reactie op ‘een hoofdwond’ een collega van top tot teen strak in. Om vervolgens alles stevig vast te zetten met de nodige leukoplast. En bij de brandoefening spuiten ze de schuimblusser meer leeg op elkaar dan op de in scene gezette brand. “Hij had toch al natte zweetvoeten”, is het verweer als de trainer nu toch écht paal en perk wil stellen aan de balorigheid van de groep.

En ondertussen doe ik braaf de oefeningen en maak ik de opgaven van de toets. Ik ‘behandel een open beenbreuk’, ‘reanimeer een oude dame’, ‘blus een brand in de serverruimte’ en ‘ontruim een gebouw’ om aan het einde van de dag toch maar mooi mijn BHV-certificaat te ontvangen.

BHV – Ben Helemaal Voorbereid!