Het mannetje van de radio

Een vriend van mij handelt in spullen. Soms komt hij met de gekste dingen aanzetten die hij dan weer voor een leuk prijsje weet te verkopen. Rollators: doen het erg goed. Blauwe aardewerk tuinpotten: gaan als een tierelier. Design- en retrospullen: veel vraag naar. Oude meuk: loopt ook best lekker. Laatst had hij een radio te koop die verdacht veel leek op de radio die wij vroeger thuis hadden.

We gaan 60 jaar terug in de tijd; de tijd dat kinderen uren naar de radio konden luisteren. Kinderprogramma’s en later hoorspelen waren erg in trek. Wie luisterde er niet naar ‘Kleutertje luister” of naar de spannende avonturen van Paulus de boskabouter? Als kind zat ik aan de radio gekluisterd. Maar niet alleen de programma’s waren leuk, ook de grote radio zelf was mateloos interessant. De radio had grote drukknoppen, twee draaiknoppen en een venstertje waarin een groen lichtje brandde. Als je aan één van de knoppen draaide, ging het groene lichtje breder schijnen als teken dat je de zender te pakken kreeg.

“Dat is het lampje van de studio”, zei mijn moeder altijd. “Als iemand een radioprogramma maakt, doet hij het studiolampje aan. En de luisteraars kunnen het groene lichtje een beetje breder laten schijnen, zodat we alles goed horen.”

Logica van niks natuurlijk, maar mijn nieuwsgierigheid naar het groene lichtje was gewekt. Want als iemand in de studio dat groene lampje aandeed, zodra hij aan het werk ging en ik het lampje met de knop een beetje kon bedienen, dan kon ik misschien ook wel het mannetje in de studio te zien krijgen. Uren lag ik te turen door het venstertje met het groene lampje. Ik hoopte vurig dat ik het mannetje in de studio zou ontdekken. Je kunt maar ergens door geobsedeerd raken.

Mijn moeder liet het allemaal rustig gebeuren. “Goed kijken en geduld hebben”, moedigde ze mij nog eens extra aan. Soms kwam ze er zelfs even bij liggen. En weet je wat zo gek was? Mijn moeder zag het mannetje in de studio altijd en best wel snel. “Het mannetje praat in een grote microfoon en hij heeft een koptelefoon op. Het is een knap mannetje met mooie, donkere krullen en lieve ogen”, voegde ze er nog aan toe. Om die reden zou ze morgen beslist weer even kijken.

Maar hoe ik ook mijn best deed: ik kreeg het radiomannetje nooit te zien. “Je moet het nog maar eens proberen als je wat groter bent”, zei mijn moeder na talloze pogingen van mijn kant. “Misschien heb je nu nog geen oog voor mooie mannetjes.”

Maar zo gek was ik natuurlijk ook weer niet. Ik ben gewoon opgehouden met zoeken naar dat radiomannetje. Ik kon beter in het echte leven op zoek gaan naar mooie mannetjes. Maar toen de vriend vertelde over die oude radio die hij op de kop had getikt, kon ik het niet nalaten om te vragen ‘of hij even door het venster van de radio wilde gluren. Want wie weet zag hij het mannetje van de radio’. Waarop de vriend mij heel vreemd aankeek.

Het mannetje van de radio…waarschijnlijk bestaat hij helemaal niet. Alhoewel… ken je dat rijmpje nog? ‘Hallo, hallo, wie stinkt daar zo? Het mannetje van de radio!’