Geheel onverwachts ben ik – van de ene op de andere dag – hoofdverdachte in een strafzaak. De rechtszaak vindt op korte termijn plaats. In afwachting daarvan ben ik bloednerveus. Niet omdat ik bang ben schuldig te zullen zijn. Nee… dat is het niet. Ik bén schuldig. Zo schuldig als wat. Ik ben meer bang voor de consequenties van mijn domme, ondoordachte daad die zoveel levens heeft gekost. Wat is het geval? Ik zal je niet langer in spanning houden, want waarschijnlijk zit jij nu ook te beven op je stoel.
Bij de ingebruikname van mijn huis, nu zo’n 3 jaar geleden, heb ik ook behoorlijk wat aandacht besteed aan de tuin. Hovenier een plan laten maken en alles netjes aan laten leggen. Het duurde even voordat de tuin wilde groeien; ik keek mijn planten zowat de hoogte in. Maar zoiets heeft tijd nodig; dat weet ik nu ook wel. Want inmiddels gaan we de 3de zomer in en mijn tuin groeit als een tierelier. Het is hier één groene oase. Een walhalla voor kikkers, libellen, vlinders, egeltjes en zeker ook voor het terugkerend zwaluwpaartje dat nu al voor de derde keer in mijn overkapping nestelt. En blijkbaar is mijn tuin ook een ideale plek voor zandbijen, zo ontdekte ik laatst. Zandbijen nestelen meestal in de grond, maar soms ook in sierpotten.
En daar begint de misdaad. In een van mijn tuinpotten groeide siergras dat het niet al te best meer deed. Ik wilde het vervangen door iets frivolers. Maar toen ik op een dag de kluit uit de pot trok, schrok ik me rot. Een wolk van bijen stoof uiteen. Duizenden eitjes vielen op de grond. In een reflex gooide ik de kluit linea recta in de openstaande groencontainer waar hij met een harde plof op de bodem belandde. De eitjes heb ik snel opgeveegd en achter de kluit aan in de container gekieperd. Ik wist niet hoe gauw ik de deksel moest sluiten.
En nu zie ik elke avond bijen wanhopig rondcirkelen op de plek waar tot voor kort nog de pot stond. Op zoek naar hun nest. Op zoek naar hun kroost in wording. De bijen lijken gedesoriënteerd; zelfs radeloos. Keer op keer komen ze terug op de plek waar de sierpot stond om iedere keer wanhopig te moeten constateren dat er niets meer is.
En ik? Ik kijk vanuit het raam naar dit trieste tafereel. Dit heb ik aangericht. ‘Als zandbijen in je bloempot een nest hebben gemaakt, verstoor dit dan niet. Geef de bijen de tijd of vraag een imker om raad.’ Deze aanbevelingen zijn online terug te vinden op diverse natuurplatforms, maar ik heb ze niet opgevolgd. Nee, ik heb de natuur een loer gedraaid. Hoe kan ik dit ooit nog goedmaken? Ik ben schuldig; heel erg schuldig.
Mea culpa, maxima mea culpa
Vanzelfsprekender 