Sinds ik bij een stichting werk die er alles aan doet om meer bos en bomen te krijgen in Nederland en de wereld, komt regelmatig het begrip ‘rewilding’ voorbij. Rewilding is een vorm van natuurbeheer waarbij de mens de natuur meer ruimte geeft om haar eigen gang te gaan. Meer ruimte voor natuurlijke processen zoals overstromingen, predatie en begrazing. Waarom zouden we dat moeten doen? Nou omdat de natuur vandaag de dag volledig door de mens beheerst wordt en als gevolg daarvan haast ‘onnatuurlijk’ is geworden. De natuur is veel te veel aangeharkt en zit in een door de mens bedacht keurslijf.
Nou moeten we wel eerlijk zijn: Nederland is toch feitelijk al lang niets meer dan één groot aangelegd park? Nergens vind je nog oerbossen. De Nederlandse natuurgebieden zijn slechts kleine plukjes groen waar de mens het voor het zeggen heeft. Volgens sommige onderzoekers is ‘rewilding’ daarom hét antwoord op de identiteitscrisis waarin de natuur zich bevindt.
Maar dit antwoord klopt helemaal niet. Volgens mij moeten we het begrip ‘rewilding’ precies 180 graden omdraaien. Want niet de natuur, maar de mens moet rewilden. Ik schreef eerder een verhaal over ‘Wij zijn natuur‘ en daar zit meteen ook het pijnpunt. Mensen staan inmiddels zó ver van de natuur af dat ze denken het niet meer te zijn. Het is de mens die in een giga-identiteitscrisis verkeert! Welk kind weet nog hoe onze groenten groeien? Hoe rijst wordt geoogst en waar het balletje gehakt van is gemaakt? Welk kind verkiest de modder boven het spelen met de I-pad of mobiele telefoon? Nee, niet de natuur, maar de mens is hard toe aan ‘rewilding’ om zijn ware identiteit te hervinden.
Eerder deze week schoof ik aan bij een lezing over dit thema. De eerste spreker was een docent van de Wageningen universiteit die zijn studenten steevast mee naar buiten neemt. Hij wil hen niet alleen theoretisch opleiden tot bosbouwers, maar vooral ook de natuur laten voelen en ervaren. Zelf heeft hij bij wijze van experiment een jaar lang in een tentje gewoond om alle natuurinvloeden weer eens ten volle mee te maken. Deze unieke ontdekkingsreis beschrijft hij in een leuk boekje met de titel: ‘Rewilding, een jaar buiten’.
Na de lezingen ontmoet ik een mevrouw die een kinderopvang zonder locatie leidt. Met fietsen haalt ze de kinderen op van school om hen 1,5 uur mee te nemen naar het bos of de uiterwaarden. Alles wat daar voorhanden is, fungeert als speelgoed. De kinderen leren weer om te gaan met kou, regen en hitte, want deze BSO is altijd buiten: weer of geen weer. En de kinderen vinden het heerlijk: die verbondenheid met de natuur.
Wat een mooi voorbeeld van ‘rewilding’. Ik besluit onmiddellijk op zoek te gaan naar vormen van ‘rewilding’ voor senioren. Het is toch nooit te laat om je ware identiteit weer een beetje terug te vinden?
Rewilding: ik doe mee!
Vanzelfsprekender 