Voor alles is een eerste keer. En zo gebeurt het dat ik op een zaterdagmiddag loop te flyeren in mijn wijk. Het is trouwens puur eigenbelang dat ik die folders zo fanatiek rondbreng. Binnenkort sta ik op het podium van ons wijkcentrum met een vertelvoorstelling. En ja, natuurlijk wil ik dat de hele wijk komt luisteren, al zal dat waarschijnlijk niet het geval zijn. Vertelkunst is nog onbekend bij het grote publiek.
Ik ben dus aan het flyeren. Heb ik nog nooit eerder gedaan. Ook nooit post gelopen of kranten bezorgd; niets van dit alles. Het vullen van brievenbussen is mij vreemd. Ik maak een plan voor de 600 folders die ik moet bezorgen en begin bij de grote huizen aan de rand van de wijk. Elk huis heeft een flinke oprit waar met gemak drie tot vier auto’s op geparkeerd kunnen worden. Spuuglelijk al dat blik naast je huis. Maar zonder de auto’s zijn de opritten juist weer kaal en saai. Eén huis uitgezonderd: hier is de oprit aangeplant met laagblijvend groen en rijden de grote bolides op stroken van tegels. Wat kost het trouwens irritant veel tijd om elk huis in deze straat van een folder te voorzien.
In de kleine, maar ook in de grote huizen wonen overwegend jonge gezinnen. Dat zie ik aan de jasjes en aan de haastig uitgeschopte schoentjes in de gang. En aan het achteloos achtergelaten speelgoed in de tuin. Bij de meeste voordeuren kan ik ongemerkt naar binnen gluren; wat een uitkomst die glazen tussendeuren! Ik doe allerlei ideeën op. Een speciaal behangetje, een bijzonder kleur op de muur of een mooie lamp. En vergeet de kerstbomen niet met de meest creatieve versiersels. Toch loop ik natuurlijk niet alleen door de wijk om te gluren bij mijn buren. Er moet gewerkt worden.
Brievenbussen zijn tegenwoordig allemaal voorzien van zo’n stugge borstel. Ze houden de kou buiten, maar een folder naar binnenschuiven is knap lastig. En wat moet ik nou eigenlijk met al die Ja/Nee stickers? Mijn folder is geen krant, maar zeker ook geen reclame! Het is een uitnodiging om naar een leuke voorstelling te komen. Ik doe maar niet te moeilijk: gewoon al mijn buren een folder.
‘Beware of the dog’ staat er op een brievenbus. Uiterst behoedzaam schuif ik een kwart van de folder door de klep. De rest moeten ze zelf maar binnenhalen. De waarschuwing voor het monster aan de andere kant van de deur zal niet voor niets zijn. Maar als ik bij een brievenbus kom met de waarschuwing ‘beware of the cat’, moet ik lachen. Een gevaarlijke kat? Dat zal toch wel meevallen! Resoluut begeleid ik met mijn hand de folder door de stugge borstel. Aan de andere kant van de voordeur klinkt plotseling een afgrijselijk gekrijs. Iets springt met een harde klap tegen de deur en slaat zijn messcherpe nagels meedogenloos in mijn vlees. Luid kermend en hevig bloedend trek ik mijn hand terug. Ik ben aangevallen door een hysterische kat en moet linea recta door naar de eerste hulp.
Sindsdien heb ik niet meer geflyerd. Ik ben er klaar mee! Een volgende keer zet ik het bericht in de krant of op internet. Wel zo veilig!
Flyeren? Beware!
Vanzelfsprekender 