Het is het theaterstuk dat steevast op de meeste aandacht kan rekenen. Elke avond rond 21.30 uur beweegt een massa zich richting de Westkust van Terschelling. Honderden, misschien wel duizend fietsen worden gestald bij het festivalterrein waarna de menigte zich als een stroom van mieren in beweging zet. Mensen verzamelen zich op het strand. In de strandtent doet de DJ zijn best om nog wat aandacht te krijgen, maar dat wil niet echt meer lukken. Langs de vloedlijn vormt zich één lang lint van nieuwsgierigen. Maar ook in het duin zijn volop mensen te vinden. Neergevlijd in het witte zand en rustig wachtend. Jongeren maken selfies om de tijd te doden. Er klinkt een zacht geroezemoes. Iedereen is vol verwachting van wat komen gaat.
Als rond 22.30 uur de show begint, wordt het adembenemend stil. Een gloedrode bol zakt langzaam, maar oohh zo gracieus de zee in. Iedereen kijkt toe. Een enkeling probeert het schouwspel in foto’s te vangen. Verliefde stelletjes omarmen elkaar en blijven in stille verwondering staren tot het laatste beetje zon helemaal achter de horizon is verdwenen. En dan stijgt – zoals elke avond hier op Oerol – een luid gejoel en applaus op uit de menigte. Want dit was mooi! Geweldig! Subliem! Sensationeel! Niet te evenaren! Van zo’n ongekende schoonheid dat je gewoon niet anders kunt dan een staande ovatie geven.
Alle kunstenaars hier op Oerol ten spijt, de grootste kunstenmaker is en blijft toch nog altijd de natuur die zonder ook maar een zweempje van sleur of desinteresse élke dag weer een voorstelling speelt; zolang als wij ons kunnen heugen.
Wegens succes geprolongeerd!
Lees ook de andere verhalen uit de serie over Oerol: ‘Oerol’, ‘Ik wil wit zijn’ en ‘Het bos’.
Vanzelfsprekender 