“Help, help!”, hoor ik als ik de wijk uitloop en de singel nader die mijn wijk begrenst. “Help, help!”, klinkt het steeds luider. Ik schrik me dood. Ligt er nou iemand in het ijskoude water? Ik zie armen die in de lucht maaien, maar gelukkig ontdek ik ook een brandweerwagen aan de overkant van de singel en zie ik figuurtjes in gele pakken druk heen en weer lopen. De redding is dus nabij.
Enigszins nieuwsgierig waag ik mij dichter bij de plek des onheils om met eigen ogen te zien wat hier gaande is. Tot mijn grote opluchting blijkt het om een oefening van de brandweer te gaan. De man in het water heeft zich vrijwillig in het wak laten zakken in de hoopt dat hij als de wiedeweerga door zijn collega’s gered zal worden. Wie door het ijs zakt, raakt binnen een paar minuten onderkoeld en dat is levensgevaarlijk. Maar de redding gaat bij dit team nog niet zo vlotjes constateer ik als ik de oefening vanaf de zijlijn gade sla. Twee jonge brandweermannen worden met een soort surfplank en ijsprikkers het uiterst zwakke ijs op gestuurd. Ze zijn gezekerd met touwen die door een collega aan de wal langzaam gevierd of ingehaald worden. “Het is perfect slecht ijs voor deze oefening”, zegt de hoofdcommandant als ik hem wat vragen stel. “Het is echt onverantwoord om op dit ijs te schaatsen, maar wij kunnen er met de plank nog wel overheen. Deze reddingsactie kun je niet nabootsen. Zo’n hachelijke situatie moet je een keer in het écht oefenen. En dat kan alleen vandaag, want door de dooi is het ijs morgen helemaal weg.”
De twee collega’s op het ijs maken fout op fout en zakken uiteindelijk zelf door het ijs. Een van hen kan nauwelijks uit het wak klimmen, omdat er telkens weer een stuk ijs afbreekt, terwijl het slachtoffer luidkeels doorkermt en wild spartelt. “Laat ze maar even ‘zweten’,” zegt de hoofdcommandant, “straks evalueren we wel tot in detail hoe het had moeten gaan.” Gelukkig dragen alle mannen en vrouwen van het korps isolerende pakken, dus écht koud krijgen ze het niet. Maar je moet er toch niet aan denken dat je in je normale kloffie in dit ijswater belandt.
“We zijn over het ijs helemaal naar het eiland gelopen!”, roepen drie jongetjes van een jaar of 7-8 een heel eind verderop tijdens deze zelfde wandeling. “En we hebben ook nog gestampt op het ijs, maar er gebeurde niks. We hebben het gefilmd. Wilt u het zien?” En vol trots laten de jochies mij een filmpje zien waarop ze alle drie over het zwakke ijs lopen vol wakken. “Willen jullie dit nooit meer doen!”, vraag ik hen bijna smekend. “Als je door het ijs zakt, is het nog maar de vraag of iemand je op tijd kan redden.” Teleurgesteld kijken de jongetjes mij aan, niet begrijpend waarom ik hun enthousiasme niet kan delen. “Ik heb zojuist zelf gezien dat de brandweer nog heel goed moet oefenen om iemand snel uit het water te kunnen halen”, laat ik de jongens weten. “Dat is echt moeilijker dan je denkt.”
Dus de moraal van dit verhaal: Begeef je nooit op zwak ijs; je zakt er zo doorheen en kom er dan nog maar eens uit!
Vanzelfsprekender 