Keizer Karelplein

Ik heb het even opgezocht: Keizer Karel was een Habsburgse keizer in het Duitse Rijk, hij was hertog van Bourgondië, koning van Spanje en keizer van het Rijke Roomse Rijk. Geen kleine jongen dus; en beslist ook geen zachtaardig typetje. Hij voerde oorlog na oorlog om zijn toch al grote rijk, steeds groter en groter te maken. Bovendien had Karel een grondige hekel aan protestanten; onder zijn bewind gold dat iedereen katholiek moest zijn. En uitgerekend naar deze machtswellusteling is een groot verkeersplein in Nijmegen vernoemd: het Keizer Karelplein.

Als 18-jarige wilde ik zo snel mogelijk mijn rijbewijs halen, maar daar moest ik wel wat voor doen. Bijvoorbeeld dat rampzalige Keizer Karelplein met flair weten te nemen. Iedere keer als de rijinstructeur mij richting Nijmegen dirigeerde, viel er een zware steen in mijn maag, kreeg ik een kletsnatte rug en klemden mijn handen zich nog vaster om het stuur. Het Keizer Karelplein was eigenlijk een niet te nemen hindernis.

Het is mij ook nadien nooit gelukt om dit verdomde plein met gemak te nemen. Ik vermijd het liever. Tot gisteren dan, toen was er geen ontkomen aan. Ik had een kaartje voor de theatermusical Jezus Christ Superstar; een vertolking van die prachtige musicalfilm uit 1973. Ik ging expres vroeger van huis dan de noodzakelijke 40 minuten rijtijd, want het zou wel eens druk kunnen zijn in het theater. Was ik éven vergeten dat het theater pal aan het Keizer Karelplein ligt.

Op het verkeersplein is het druk. Uitzonderlijk druk. Iedereen heeft haast en niemand gunt de ander wat ruimte. Schuin links voor mij ligt het theater. De navigatie stuurt mij naar de vierde afslag, maar ik kan niet snel genoeg naar rechts komen en beland bij de vijfde afslag. Fout! Ommetje maken en zo snel mogelijk weer terug naar het plein. De steen ligt al weer zwaar in mijn maag, mijn rug is kletsnat en mijn handen omklemmen het stuur. Nóg een keer het Keizer Karelplein! Waarom doe ik dit? Met moeite lukt het mij om de afslag naar de parkeergarage te nemen, maar ook dan is de ellende nog niet voorbij. Auto’s rijden gewoon naar binnen terwijl de parkeergarage al lang vol is. Volkomen kansloos om hier nog een plekje te vinden. Maar het moet! Het is bijna 20.00 uur.

Ik parkeer mijn auto op een illegale plek, wetend dat ik een gigantische bon riskeer. Ik ren naar het theater en plof net op tijd in mijn stoel. Tijdens de anderhalf uur durende voorstelling trekt de hele wereldproblematiek aan mij voorbij: verraad, strijd, macht, egoïsme, geld, agressie, geloof, hoop. Het verhaal van meer dan 2.000 jaar geleden, verbindt zich met de haat en strijd van nu. Houdt het dan nooit op? En waarom noemen we zelfs pleinen en straten naar al die initiators van oorlog en geweld? Waarom doen we dat?

Jezus Christ! Waarom?