Het grote NIETS!

“Ik ga hier mooi even zitten tot jij klaar bent”, zegt een dame op leeftijd. Ik ben met een flinke afwas bezig en houd de enige daarvoor bestemde wasbak, op de boerderijcamping bezet. De vrouw zet haar volle teiltje op de grond en schuift een stoel bij. “Ik heb geen haast; het is vakantie! Al is het voor mij tegenwoordig alle dagen vakantie. Wat waait het hier hard bij dit afwasplekje. Vind jij ook niet? Vroeger stonden hier windschermen, maar die waaiden steeds kapot. Vandaar dat er nu niets meer staat. Maar ja,” zegt de vrouw, die Sjaan blijkt te heten, “de wind is gebleven.”

“Komt u hier vaak?”, vraag ik Sjaan, terwijl ik mijn bestek hard door het afwasteiltje rammel. “Ik kom hier al mijn hele leven”, is haar resolute antwoord. “Mijn ouders hadden hier tegenover de camping een mooie vakantiewoning met een flink stuk grond. Gingen we alle vrije dagen naar toe. Het is hier zo lekker stil, zo rustig.

Toen mijn ouders op leeftijd raakten, heb ik het vakantiehuis overgekocht. Ik ben hier altijd blijven komen; elk jaar weer. Tot drie jaar geleden een projectontwikkelaar aanklopte. Hij had plannen met de grond. Al snel waren de buren uitgekocht en mij bood hij een miljoen als ik binnen vier maanden zou oprotten. Maar ik ben een rechtszaak begonnen. Ze denken tegenwoordig dat met geld alles te koop is. Die rechtszaak heb ik verloren; de rechter vond een miljoen meer dan voldoende.

Na de verkoop van de woning ben ik maar overgestoken naar de camping waar ik al jaren tegenaan keek. Ik huur hier nu elke zomer een caravan. Er is hier werkelijk niets te doen, maar juist dát is zo fijn. Heel wat anders dan het altijd zo drukke Amsterdam waar ik mijn huis heb. Nee, hier lummel ik maar wat aan. Doe mijn boodschappen, poets de caravan. Ik wandel door de duinen of langs de zee en verder doe ik he-le-maal niets. Ja… hier een beetje kletsen met jou of met wie ik toevallig tegenkom. Ik vind het wel best. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, veel gereisd, veel vrienden en allerlei verplichtingen. Maar na de dood van mijn man heb ik dat allemaal achter mij gelaten. Ik geniet nu alleen nog maar van het grote NIETS.

En jij?” vraagt Sjaan na deze lange monoloog. “Wat houdt jou hier op deze oersaaie camping?” Ik denk even na: “het duingebied dat zo afwisselend is: van stuifduinen tot heidevlaktes en dennenbossen. De eindeloze paadjes om te wandelen en te fietsen, de zee, het kamperen, de stilte. Al is een weekje voor mij wel genoeg”, laat ik Sjaan weten. “Je leert het nog wel”, zegt ze stellig. “Naarmate je ouder wordt, leer je het wel.”

Genieten van het grote NIETS!