Pure nostalgie

Uren stap ik met mijn zus door het prachtige Zeeland. ‘Klits, klats klaandere, de ene voet voor de aandere’. Een wandelversje dat mijn moeder vroeger vaak aanhaalde als wij geen zin meer hadden om verder te lopen tijdens een zondagse wandeling. Ik ben met mijn zus een paar dagen aan de Zeeuwse kust. We wandelen van Zoutelande via de hoogste duinen van Nederland naar de vuurtoren van Westkapelle.

De vuurtoren die natúúrlijk beklommen moet worden, want dat deden we in onze kindertijd ook. Hup de trappen op. Kijken wie het eerste boven is. Al ligt het tempo een stuk lager dan toen we klein waren. We pakken de 281 treden van de wenteltrap en gaan rechtsdraaiend de zes verdiepingen naar boven. Hijgend en puffend bereiken we het hoogste plateau. Hier kun je genieten van de mooiste vergezichten. Kijk daar… het carillon van Vlissingen. En daar… de kerktoren van Middelburg. En zie je die grote legertank daar in de verte? Daar klommen we als kind altijd op.

Een reisje naar het Zeeuwse Walcheren is voor mij pure nostalgie. Jarenlang was het dorpje Zoutelande de vakantiebestemming van ons gezin. Dan verbleven we met z’n zessen in een stacaravan of een huisje op een camping in de duinen. Van daaruit waren we binnen een paar minuten bij de zee. Urenlang spelen op het strand met zand en water. Kuilen maken en dammetjes bouwen tegen het oprukkende water. Dat was serieus hard werken. Springen in de hoge golven, terwijl moeder bezorgd toekeek en riep dat we niet te ver de zee in mochten gaan. Eindeloos lang vliegeren met een zelfgemaakte vlieger van prachtig gekleurd, flinterdun papier zorgvuldig gevouwen om de smalle, lichtgebogen latjes. Als de vlieger goed stond, kon je het touwtje even aan je teen binden en gewoon op het strand gaan liggen. Staren naar die papieren vogel daar hoog in de lucht. Dromen dat je het zelf was die zo hoog kon vliegen.

Als je genoeg geluierd en gemijmerd had, was het weer tijd voor actie. Badmintonnen en jeu de boules. Iedereen mocht meedoen. Maar ook: uren bakken in de zon. “Heb je je goed ingesmeerd?” Nee natuurlijk niet; je was helemaal niet ingesmeerd. Toen had je er nog alles voor over om zo snel mogelijk bruin te worden, want dat stond zo mooi. Je haren opgestoken en de bandjes van je topje naar beneden, zodat er straks in de kleren geen lelijke, witte lijntjes te zien zouden zijn. Alles, maar dan ook echt álles voor dat mooie bruine velletje. Een paar keer flink verbranden nam je gewoon voor lief. Ik moet er nu niet meer aan denken! Nee, zo gek ben ik gelukkig al lang niet meer.

Ik herinner mij dat Zeeland ’s zomers compleet werd overspoeld door de Duitsers. Alsof wij in het buitenland waren. Het aantal Duitsers aan de kust is in de loop der jaren alleen maar toegenomen. Hoogzomer in Zeeland staat gelijk aan heel veel Duitsers. In mijn kindertijd kende Zoutelande nauwelijks horeca. Wij moesten het doen met een ijsje uit de ijscokar. Maar nu is het dorp uitgegroeid tot een bekende toeristenplaats met het ene terras na het andere. Alles draait hier om eten, drinken en souvenirs. Zouden ze die mooie schelpendoosjes nog verkopen? We speuren wat souvenirwinkeltjes af en ja hoor: daar staat het schelpendoosje uit mijn jeugd. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Deze keer koop ik het niet; het doosje van vroeger staat nog altijd in mijn kast.

We slenteren verder over het prachtige, brede witte zandstrand, vlak langs de vloedlijn. De vele kwallen ontwijken we behendig. Honden rennen de zee in om een bal te halen. Brengen hem terug naar het baasje en wachten vol ongeduld op de volgende worp. We speuren het strand af op zoek naar mooie schelpen. Thuis staat een kist vol met schelpen, verzameld op allerlei plekken in de wereld, maar een mooie schelp uit Walcheren kan er nog wel bij.

’s Avonds eten we verse mosselen en drinken het ene na het andere wijntje. Ondertussen genieten we van de zon die als een vuurrode bal razendsnel in de zee zakt.

Walcheren: pure nostalgie en prachtig mooi!