Groene energie

“Als ze hier nou eens de hele uiterwaarden vol leggen met zonnepanelen dan kan Wageningen wellicht nog de klimaatdoelstellingen van 2030 halen. We moeten haast maken. Het is zó dom om grond onbenut te laten. De uiterwaarden zijn een prima plek voor duizenden zonnepanelen.” Aan het woord is een mevrouw van het Wagenings energieloket. Ze loopt net als ik mee met een wandeling georganiseerd door onze klimaatburgemeester. De wandeling heeft het thema ‘inzicht door uitzicht’ meegekregen en wordt een beetje filosofisch ingevuld.

We staan in het arboretum boven op de Wageningse berg en kijken uit over de uiterwaarden, de Rijn en de nevengeul. Het is een prachtig vergezicht, zeker nu de lucht helder is. De klimaatburgemeester vraagt ons om in stilte zo’n 10 minuten dit vergezicht in ons op te nemen en dan met elkaar te delen wat je hoort, voelt, ruikt en ziet en tot welke inzichten je bent gekomen.

Maar de eerder genoemde mevrouw van het energieloket krijgt het niet voor elkaar om 10 minuten stil te zijn. Ze wil maar al te graag haar statement maken. “Volgooien met zonnepanelen”, roept ze dan ook met de grootste stelligheid. Als iemand oppert dat de uiterwaarden bedoeld zijn om de rivier meer ruimte te geven nu wateroverlast steeds vaker voorkomt, heeft de mevrouw daar weinig boodschap aan. “Als we niet heel snel de energietransitie maken, wordt de aarde voor de mens onleefbaar. Het temperen van de opwarming van de aarde gaat nu écht boven alles,” laat ze ons op hoge toon weten. “We moeten per direct de Noordzee volgooien met windmolens en elk stukje land gebruiken voor zonnepanelen.” Ze blijft zichzelf herhalen.

“Maar onder een zonnepaneel kunnen geen mensen wonen”, werpt iemand tegen. “En als we te veel windmolens plaatsen, houden we geen vogels meer over. Windmolens zijn gehaktmolens voor onze trekvogels,” vult een ander aan. “Waarom de daken niet veel beter benutten en parkeerterreinen voorzien van een zonnepanelendak?” Maar de energiemevrouw wil er allemaal niets van weten. Platte daken zijn volgens haar vrijwel nooit geschikt voor het plaatsen van zonnepanelen. “En voor lichtgewicht panelen trekken Nederlanders de beurs niet”, kan ze ons vertellen.

“Zonnepanelen en windmolens kunnen niet het enige antwoord zijn”, nuanceert iemand. “Als we niet ingrijpend consuminderen wordt het nooit wat.” Maar daar gelooft de energiemevrouw absoluut niet in. “Mensen willen niet inleveren. Hun gedrag zal dus nooit echt veranderen”, beweert ze. “En bovendien, wat maakt het uit als er een paar vogelsoorten minder zijn. Die grote verscheidenheid aan vogels, insecten en planten is nergens goed voor. We kunnen prima toe met minder soorten. Alle aandacht moet nu gericht zijn op het overleven van de mens en daarna zien we wel verder. De natuur is ondergeschikt aan de mens,” besluit ze haar betoog.

De energiemevrouw zit inmiddels superhoog in mijn irritatiezone. Het liefst verlaat ik de wandelgroep. Haar uitbraaksels staan zó haaks op mijn visie. Hoe durft ze de mens zó boven de natuur te stellen. Alsof wij er geen deel van uitmaken. Juist door de natuur kapot te maken, gaan we zelf kapot.

Daar boven op de Wageningse berg voel ik alle energie weglekken. Terwijl ik in de verte staar, kom ik tot de conclusie dat overal in de wereld, zelfs hier in Wageningen, gekken zijn die denken dat alles om hen draait. Om moedeloos van te worden en dat tijdens een wandeling die juist energie had moeten geven.

“Zie je dat boomklevertje en hoor je de specht?”, vraagt een mevrouw die naast me komt lopen als we de wandeling vervolgen. “Hoor je de winterkoning zingen? En zie je hoeveel bomen er al in de knop staan? Laat je niet ontmoedigen door een mening. De natuur is en blijft de groene energie voor jou en mij: gratis en voor niets.”

Maar vergeet niet om er van te genieten!