La Gata Bajo La Lluvia

Op dinsdagavond ga ik naar mijn zangclubje. Een groepje met wisselende opkomst, bestaande uit mensen die graag zingen, maar niet per se goed kunnen zingen. Elke week doe ik serieus mijn best om een populair liedje in te studeren, zodat ik het aan het einde van de les uit volle borst kan zingen. Als ik de lat niet te hoog leg en niet moeilijk doe over een beetje vals zingen, dan klinkt het best aardig, al zeg ik het zelf. Ik word zo vrolijk van dit samen zingen. En laat dat nou de naam van het clubje zijn: ‘Zing je blij’.

Maar als de zangjuf op een avond opeens komt aanzetten met een Spaanse smartlap heb ik zo mijn bedenkingen. Een lied onder de knie krijgen, is voor mij al een hele opgave en nu moet het ook nog in het Spaans! De woorden zijn nauwelijks uit te spreken en ik weet niet wat ik zeg. Maar de juf houdt voet bij stuk: een anderstalig liedje kan best. Voor een gedegen Spaanse les hebben we natuurlijk geen tijd. Dus zing ik haar maar fonetisch na. En waarachtig; na de zoveelste herhaling krijg ik het liedje te pakken, al zal een Spanjaard absoluut niet begrijpen wat ik zing.

‘Het lijkt wel bidden’, is mijn conclusie als we het lied uiteindelijk helemaal hebben gezongen. Als ik als kind voor het slapengaan de ‘Oefening van berouw’ moest bidden, wist ik ook niet welke onzin ik uitkraamde. Na lang oefenen, kon ik het avondgebed eindelijk opdreunen, maar zodra ik nadacht over wat ik zei, was ik de tekst onmiddellijk kwijt. ‘Fonetisch bidden’ zou ik dat nu noemen.

Het waren dan ook megagrote woorden in dat gebed. Woorden waar ik als kind helemaal niets van begreep. In de ‘Oefening van berouw’ ging het over zonden en de straf van God. Maar welke zonden bega je nou als 10-jarige? Bedoelden ze nou dat snoepje dat ik stilletjes uit de trommel had gepakt, omdat het zo onweerstaanbaar lekker was? Of gold het jennen van mijn broertje als een zonde?

Jarenlang heb ik die ‘Oefening van berouw’ elke avond als een soort bezweringsformule opgedreund. Tot de tijd aanbrak dat mijn aandacht naar andere zaken werd getrokken. Steeds vaker vergat ik het ‘bidden voor het slapengaan. En wat denk je? Er gebeurde helemaal niets. De aarde verging niet en de hemel stortte niet naar beneden. Geen enkel leed kwam mijn kant op. Al die jaren had het gebed gefungeerd als een schijnveiligheid voor een niet bestaand gevaar. Wat jammer dat ik daar pas zo laat achter kwam.

Puur uit nieuwsgierigheid ben ik nog eens teruggegaan naar die ‘Oefening van berouw’. Want wat had ik al die tijd nou eigenlijk gezegd? Je zult het niet geloven, maar het was dit: Oefening van berouw: Barmhartige God, ik heb spijt over mijn zonden, omdat ik Uw straffen heb verdiend. Ik verfoei al mijn zonden en beloof met de hulp van Uw genade, mijn leven te beteren en niet meer te zondigen. Heer wees mij zondaar genadig.

Zeg nou zelf: dan kun je je toch beter stukbijten op een Spaanse smartlap. Dat is ook niet te volgen, maar het klinkt een stuk mooier. Amor, tranquilo no te voy a molestar. Mi suerte estaba echada ya lo sé. Y sé que hay un torrente dando vueltas par mi mente. Amor lo nuestro solo fue casualidad la misma hora el mismo boulevard. No temas no hay cuidado no te culpo del pasado.’

La gata bajo la lluvia: prima lied voor het slapengaan.