47 jaar en een beetje

Zachtjes raakt een hand mijn schouder aan. “Wakker worden, iedereen is al naar huis. De les is al 10 minuten afgelopen.” Onwillig open ik mijn ogen en kijk in het vriendelijke gezicht van de yogajuf. “Was je zo moe?”, vraagt ze, terwijl haar hand even op mijn arm blijft rusten.

Vandaag heb ik precies 47 jaar en drie maanden gewerkt. Over 3 weken komt er definitief een einde aan dit werkzame leven. Tijdens de 10 minuten van de eindontspanning dacht ik na over al die jaren. Zoals gewoonlijk was het vandaag een drukke dag en de komende weken volgen er nog meer drukke dagen. Maar eind december valt het doek; dan begint de ‘onbegrensde’ vrije tijd.

Als ik mijn jonge collega’s vertel hoelang ik al werk, kijken ze me ongelovig aan. “47 jaar? Ik heb er pas 3 jaar opzitten! Dan moet ik nog wel héél erg lang werken.” Sommigen zien daar als een berg tegenop; verlangen nu al naar het pensioen.

Ik heb werken eigenlijk altijd leuk gevonden. Er gebeurt tenminste wat op een dag. Mijn loopbaan begon als 18-jarige in de psychiatrie. Een interessante, spannende, moeilijke, leerzame tijd en soms ook gewoon een beetje saai. Tegen de tijd dat ik 30 werd, wilde ik iets anders. Het werd een handelskantoor, maar het daar geldende ellebogenwerk paste niet bij mij. Na 1,5 jaar ging ik terug naar de zorg om mee te werken aan de oprichting van een nieuwe organisatie. Dit was de mooiste tijd van mijn leven. Ik maakte mijn eigen baan; deed alles wat ik leuk vond en werkte snoeihard. Geen enkel probleem. Na 5 jaar kwam er een fusie en werd ik hoofd communicatie van de nieuwe organisatie. Weer zo’n geweldige tijd. Druk, natuurlijk druk, maar inmiddels was het mij wel duidelijk dat ik vooral zélf alle drukte creëerde. Er was ook zo veel leuk en interessant.

Op mijn 43ste werd ik compagnon in een communicatiebureau. Het was een gouden tijd met mooie projecten en goed verdienen. Nou ja, totdat in 2010 de financiële crisis alles veranderde. Ik was genoodzaakt om elders verder te gaan en werd manager in de ouderenzorg. Met hart en ziel heb ik me jarenlang ingezet voor mensen met dementie. Wat een prachtig werk. Maar ook: altijd te weinig geld, personeelstekorten en roosterproblemen met ondermaatse zorg als gevolg. Een burn-out zorgde voor een knock-out van bijna 2 jaar.

En toen maakte ik kennis met een Stichting die álles doet voor bomen en bos. Diezelfde bomen die zo heilzaam waren tijdens mijn herstel. Met veel plezier heb ik hier nog dik 3 jaar een prominente rol mogen spelen. Maar nu is het bijna gedaan. Ik ben klaar met werken en ik ben een beetje moe. Zo moe dat ik op mijn yogamatje in slaap val.

47 jaar en 3 maanden is ook best een beetje lang!